Het dagelijkse leven in Tamale
Door: miriamhuisman
Blijf op de hoogte en volg Miriam
21 Juli 2010 | Ghana, Tamale
Inmiddels zit ik alweer meer dan 1 week in Ghana. De tijd lijkt snel maar tegelijker tijd ook heel langzaam te gaan. Vooral ’s avonds omdat het hier zo snel en lang donker is (rond half 7). Na een paar dagen hebben we al een vast ritme gekregen. Uitslapen, tegen de middag gaan we naar de stad om boodschappen te halen en soms wat te gaan eten in Sparkless. Met de vaste rol koekjes en een pak Don Simone (vruchtensap) vertrekken we vervolgens naar het internetcafé waar we tot ongeveer 6 uur zitten om vervolgens naar huis te gaan om te koken en dan op de bank te hangen tot we allemaal gedoucht hebben en richting bed gaan. In dit ritme kwam deze week verandering omdat het onderwijsprogramma is begonnen. Dit begint om half 9 en de rit naar de Politechnic (de plaatselijke hogeschool) duurt een half uur + 10 minuten fietsen naar het internetcafé waar we de taxi pakken. Dus deze week en komende week is het elke maandag tot donderdag opstaan om half 7.
In Tamale de taxi nemen is gelukkiger een stuk gemakkelijker dan in Accra. De ritjes naar de stad kosten standaard 40 pesowa per persoon dus dat vervelende onderhandelen over de prijs is niet nodig. In de stad nemen we een andere taxi, opnieuw voor ongeveer 40 pesowa per persoon naar bijvoorbeeld de Politechnic of het zwembad. De taxi’s zijn bijna allemaal afgekeurde auto’s (tenminste in de Europa) waarvan de snelheidsmeter het zelfde doet (goddank want af en toe wil je niet weten hoe hard ze rijden) maar waarvan de toeter het ALTIJD doet. Deze wordt dan ook veelvuldig gebruikt, voor doelen die ons soms niet helemaal duidelijk zijn. Gisteren hadden we een taxi chauffeur die wel heel erg van toeteren hield.
Afgelopen vrijdag kwamen de eerste gevoelens van heimwee toen Tessa belde dat ze bijna op het vliegtuig terug naar huis zou stappen. Op dat moment wilde ik ook heel graag naar huis, die gedachten komt nog steeds af en toe boven maar gelukkig steeds minder. 2,5 maand gaan wel snel voorbij als het druk wordt elke dag met onderzoek doen en de omgeving zien. Zaterdag heeft Omundi ons meegenomen voor een ritje in de stad en naar de Politechnic. We reden door een van de communities die langzaam aan Tamale zijn vastgegroeid. In een van deze communities, the house of Zongo, wordt leer gemaakt, en we kregen de mogelijkheid voor een rondleiding (uiteraard wel tegen betaling per persoon). Het was leuk en interessant om te zien hoe leer nu precies gemaakt werd, met behulp van water met daarin as worden de haren van het vel verwijderen (schaaps- of geitenhuiden), met het water met as wordt ook de verf gemaakt waarmee het leer geel, rood, bruin of zwart kan worden geverfd. Tijdens de rondleiding rende er de hele tijd een groepje kinderen achter ons aan die allemaal op de foto wilden gezet door ons. Dus wij die foto’s maar nemen en daarna laten zien. Aan het einde van de rondleiding werd geprobeerd om ons leren slippers te verkopen maar dat hebben we maar niet gedaan. Omdat ze je die slippers proberen aan te trekken en als je ze eenmaal aanhebt komt je er niet meer vanaf, goede maat of niet. Na de rondleiding reed Omundi ons naar de Polytechnic waar we het onderwijsprogramma gaan voeren. Het hele gebied staat vol scholen waar je allerlei opleiding kunt volgen, aan scholen dus geen gebrek hier zou ik zeggen. Na de rondleiding hebben we nog een aantal boodschappen gedaan, aardappels met mayonaise voor die avond met het gebruikelijke groenteprutje met tomatenpuree. De afgelopen dagen hebben we veel last gehad van ‘lights out’ , stroomuitval, of in elk geval selectieve ‘lights out’ . De stroom in de woonkamer deed het niet, dus geen licht, geen tv maar weer wel de ventilators. Op de gang doet het licht het weer wel, ook op de douche dus gelukkig niet douche met de zaklamp, wel altijd naar de wc met de zaklamp. Op de slaapkamer van Anne en mij doet het licht het weer niet, wel weer de ventilator en op de kamer van de Belgische meiden doet het licht het weer niet. De keuken valt ook regelmatig uit. Dit alles houdt in dat we met een lamp op ons hoofd (die Faruk al lachend steeds ‘ mining lamp’ noemt en zegt dat we opzoek gaan naar goud) moeten koken en in de woonkamer zitten met alleen het licht van de laptop, die we dan wel weer gelukkig kunnen aansluiten op een wel werkend stopcontact. Vraag me niet hoe die elektriciteitsgroepen hier verdeeld zijn want dat hebben wij ook nog steeds niet uitgevogeld. Zaterdagavond zijn we, omdat het tripje naar de watervallen in Kintanpo niet door kon gaan (onze chauffeur kon niet, we hadden namelijk een privé-taxi geregeld), naar de Royal Nite Club gegaan samen met Faruk, Mufti en Kapito. Na eerst wat gedronken te hebben op een terras tegenover de club zijn we naar binnen gegaan voor onze eerste Royal Nite club ervaring. Hier in Ghana wordt heel anders gedanst, dicht tegen elkaar aan, op een manier waarop je in Nederland alleen danst als je iets voor elkaar voelt. Hier niet dus, hier danst iedereen zo, jongens met meiden, jongens met jongens. Lachen! Anne had me gewaarschuwd dat het even wennen was maar ik vond het echt meevallen. Ik heb met Mufti gedanst, die 2 koppen kleiner is en Faruk die even groot is dus met Faruk was het fijner dansen. Ondanks de airco zweet je je te pletter, maar dat geld voor iedereen dus het boeit niemand. Femke en Anne J. (uit België) vonden het niet z’on geweldige ervaring, maar ik hoop dat we nog een keer gaan. Na ons avondje uit en het nahangen op de bank kijkend naar de tv die het nu weer wel deed toch maar uitslapen de volgende dag. Om half 4 lig ik in bed. Gelukkig krijg ik het telefoontje dat Anne krijgt om 6 uur niet mee. Faruk belt dat onze privé-chauffeur opeens wel kan rijden. We zijn allemaal kapot en doodop dus Anne zegt wijs nee en draait zich nog een keer om. S’middags zijn we naar het zwembad gegaan (van een hotel) dat Faruk en Mufti ons hebben aangewezen. Mooi zwembad maar wel duur (5 cedi per persoon), dus we moeten nog maar zien of we terug gaan of niet. Maar die middag was het fijn, heerlijk afkoelen in een zwembad dat je bijna voor je alleen hebt (in ieder geval het diepe gedeelte) want de meeste Ghanese kunnen niet zwemmen. Heerlijk even NIET zweten en heerlijk genieten van de zon. Daarna zijn we gaan eten in de Jungle Bar, heerlijke pizza (wel duur voor Ghanese begrippen, 12 cedi, dus duur dagje). Na het eten nog even wat rond gehangen in het internetcafé om daarna toch maar een poging gedaan om vroeg naar bed te gaan omdat de wekker s’ maandags om 6.30 ging.
En die wekker ging vroeg, poeh, na de hele week wel relaxed te hebben kunnen uitslapen valt het vroeg opstaan ons zwaar. Het vroeg naar bed gaan is ook niet zo gemakkelijk, omdat Faruk en Mufti rond 11 uur altijd nog langskomen (Mufti woont hier in huis) en dat is altijd wel gezellig. Na ontbijt en de fietstocht naar het internetcafé nemen we met Faruk (die met ons mee gaat, omdat hij blijkt later, ook mee doet (mee moet doen) aan het onderwijsprogramma) een taxi omdat we niet precies weten waar we moeten zijn. We zijn netjes op tijd, en komen in een groot klaslokaal terecht. De voorstel ronde begint, en het duurt nog wel een paar dagen voordat ik alle namen onthouden heb. Onze docent is leuk, hij wil vooral discussie die er ook nog komt (in tegenstelling tot wat er in Nederland vaak gebeurd, niets als er discussie komt). Het onderwijsprogramma is om 12 uur afgelopen, na een ritje bij Abey achterop de moterbike om even bij een project langs te gaan voor mijn onderzoek en ik Anne en de rest weer bij toeval terug heb gevonden in de stad (want Anne’s telefoon stond nog op stil van de les, in tegenstelling tot de Ghanese die gewoon het lokaal uitlopen om te gaan bellen haha) gaan we nog wat eten bij Sparkless en boodschappen doen (vuilnisbakken voor het wcpapier omdat de wc’s telkens verstopt raken).
Dinsdag was weer het onderwijsprogramma, tot een uur of elf en na wat boodschappen en opnieuw een poging om de travellercheques te wisselen (eindelijk een bank gevonden hebben ze het bonnentje nodig.. tja.. en dat wordt even zoeken), gaan we terug naar het internetcafe waar we voor de verandering eens vroeg weggaan. S’ middags doe ik mijn was, met de hand in twee emmers in de tuin. En ’s avonds heeft Muna (zusje van Omundi) voor ons Grounded Soup gemaakt met rijstballen. Grounded Soup is gemaakt van grondnoten (pinda’s), heel lekker, beetje pittig en met de hand gegeten zoals het hoort. Een grote gloeiend hete rijstbal kapot maken en vervolgens met de hand in de hete soep dopen. Mijn vingers aan mijn rechterhand zijn helaas minder vuurvast dan de vingers van mijn linkerhand maar hier met links eten is niet gewenst. Dus maar met rechts, gaat een beetje onhandig maar dat geld ook voor Anne J. en Femke.
Woensdag hadden we weer onderwijsprogramma van een docent die echt heel luid praatte ( lees schreeuwde. Are you getting me? Are you with me?) Daarna een leuke oefening over geheimen gedaan. Daarna opnieuw naar de bank dit keer met het gelukkig gevonden bonnetje voor het inwisselen van de travellercheques. En ja! Het ging! Het werkte! We kregen geld! Wel ongeveer een half uur moeten wachten maar toen kregen we toch eindelijk onze stapel geld en zakjes muntjes zodat mijn beurs nu niet meer dicht kan. Hahaha. Toen we net klaar waren vroeg de man die ons hielp of Tamale beviel. Uiteraard bevalt het ;-). Daarna vroeg hij: “Are you students or are you married?” Wij hem stom staan aankijken naar zijn verwachtingsvolle gezicht. Dus maar geantwoord: “First we finish our study and then we get married.” Mooie compromise dacht ik zo.
Steeds meer leer ik de gewoontes van de Ghanese bevolking hier kennen. De handdruk met de gebruikelijke vingerknip hebben we bijna onder de knie, aan het groeten in het Dagbani wordt gewerkt en we leren steeds meer woordjes in Dagbani (die ik soms ook weer even hard vergeet). Ik ben er achter gekomen dat het hier gebruikelijk is dat mensen wat lenen / gebruiken zonder het te vragen. Flesjes Cola die op tafel staan worden zomaar opgedronken, en het pak koekjes dat je gekocht hebt en waarvan je zelf 4 koekjes heb gehad ligt s’ avonds leeg op de bank omdat je het open hebt laten liggen. Ik vind het allemaal niet erg, vind het wel apart. Ook zonder te vragen mijn mp-3 speler gebruiken omdat hij er ligt is normaal. Zolang niets stuk gaat vind ik dat ook prima. En als je de kinderen koekjes of snoepjes aanbied nemen ze er nooit 1, altijd meerderen (daarom nemen we ook elke dag een nieuwe rol koekjes mee voor Anne, mij, Faruk, Mufti en de kinderen van Omuni, Zedain en Little ( Little is een bijnaam, want hij is de oudste en zeker groter dan Zedain). Zedain vind fototoestellen prachtig en als hij een van onze fototoestellen krijgt dan schiet hij lustig foto’s, waar er soms een paar hele mooie tussen zitten. Dus, niet alle foto’s die ik op internet zet zijn van mij, Anne, Femke of Anne J. maar ook gemaakt door Zedain.
De vodafone-dongel heeft zijn ruzie met mij inmiddels opgegeven (yes, ik heb gewonnen), hij heeft nu ruzie met de laptop van Anne J. (beetje vreemd ding) maar gelukkig kan ik nu ook in het huis op internet.
Zo, toch niet helemaal korter dan de vorige blog ;-). Als jullie berichtjes achter laten hieronder vind ik dat hartstikke leuk!! Ik vind het leuk om van jullie te horen, dat is tenslotte tegenwoordig mogelijk in deze elektronische wereld!! :-D
Mochten jullie kaartjes willen sturen dan kan dat naar het volgende adres:
Miriam Huisman
Vittin Residential Area, House no. 477
PO Box 1477, Tamale
Het beland dan in de postbus van ICLI op het postkantoor want hier heeft niemand brievenbussen aangezien er niet echt huisadressen zijn. Want het adres hierboven is volgens mij, weet het niet zeker, van het internetcafé waar ook het ICLI kantoor zit.
Foto’s zijn hier te vinden!! http://picasaweb.google.nl/107265285349143890865/HetDagelijkseLevenInTamale#
Op verzoek weer een paar foto’s met geitjes, ik zal ze er tussen blijven stoppen, want geitjes fotograferen is hier het probleem niet, ze lopen overal! :-P ;-)
Lieve groetjes en tot de volgende blog!
In Tamale de taxi nemen is gelukkiger een stuk gemakkelijker dan in Accra. De ritjes naar de stad kosten standaard 40 pesowa per persoon dus dat vervelende onderhandelen over de prijs is niet nodig. In de stad nemen we een andere taxi, opnieuw voor ongeveer 40 pesowa per persoon naar bijvoorbeeld de Politechnic of het zwembad. De taxi’s zijn bijna allemaal afgekeurde auto’s (tenminste in de Europa) waarvan de snelheidsmeter het zelfde doet (goddank want af en toe wil je niet weten hoe hard ze rijden) maar waarvan de toeter het ALTIJD doet. Deze wordt dan ook veelvuldig gebruikt, voor doelen die ons soms niet helemaal duidelijk zijn. Gisteren hadden we een taxi chauffeur die wel heel erg van toeteren hield.
Afgelopen vrijdag kwamen de eerste gevoelens van heimwee toen Tessa belde dat ze bijna op het vliegtuig terug naar huis zou stappen. Op dat moment wilde ik ook heel graag naar huis, die gedachten komt nog steeds af en toe boven maar gelukkig steeds minder. 2,5 maand gaan wel snel voorbij als het druk wordt elke dag met onderzoek doen en de omgeving zien. Zaterdag heeft Omundi ons meegenomen voor een ritje in de stad en naar de Politechnic. We reden door een van de communities die langzaam aan Tamale zijn vastgegroeid. In een van deze communities, the house of Zongo, wordt leer gemaakt, en we kregen de mogelijkheid voor een rondleiding (uiteraard wel tegen betaling per persoon). Het was leuk en interessant om te zien hoe leer nu precies gemaakt werd, met behulp van water met daarin as worden de haren van het vel verwijderen (schaaps- of geitenhuiden), met het water met as wordt ook de verf gemaakt waarmee het leer geel, rood, bruin of zwart kan worden geverfd. Tijdens de rondleiding rende er de hele tijd een groepje kinderen achter ons aan die allemaal op de foto wilden gezet door ons. Dus wij die foto’s maar nemen en daarna laten zien. Aan het einde van de rondleiding werd geprobeerd om ons leren slippers te verkopen maar dat hebben we maar niet gedaan. Omdat ze je die slippers proberen aan te trekken en als je ze eenmaal aanhebt komt je er niet meer vanaf, goede maat of niet. Na de rondleiding reed Omundi ons naar de Polytechnic waar we het onderwijsprogramma gaan voeren. Het hele gebied staat vol scholen waar je allerlei opleiding kunt volgen, aan scholen dus geen gebrek hier zou ik zeggen. Na de rondleiding hebben we nog een aantal boodschappen gedaan, aardappels met mayonaise voor die avond met het gebruikelijke groenteprutje met tomatenpuree. De afgelopen dagen hebben we veel last gehad van ‘lights out’ , stroomuitval, of in elk geval selectieve ‘lights out’ . De stroom in de woonkamer deed het niet, dus geen licht, geen tv maar weer wel de ventilators. Op de gang doet het licht het weer wel, ook op de douche dus gelukkig niet douche met de zaklamp, wel altijd naar de wc met de zaklamp. Op de slaapkamer van Anne en mij doet het licht het weer niet, wel weer de ventilator en op de kamer van de Belgische meiden doet het licht het weer niet. De keuken valt ook regelmatig uit. Dit alles houdt in dat we met een lamp op ons hoofd (die Faruk al lachend steeds ‘ mining lamp’ noemt en zegt dat we opzoek gaan naar goud) moeten koken en in de woonkamer zitten met alleen het licht van de laptop, die we dan wel weer gelukkig kunnen aansluiten op een wel werkend stopcontact. Vraag me niet hoe die elektriciteitsgroepen hier verdeeld zijn want dat hebben wij ook nog steeds niet uitgevogeld. Zaterdagavond zijn we, omdat het tripje naar de watervallen in Kintanpo niet door kon gaan (onze chauffeur kon niet, we hadden namelijk een privé-taxi geregeld), naar de Royal Nite Club gegaan samen met Faruk, Mufti en Kapito. Na eerst wat gedronken te hebben op een terras tegenover de club zijn we naar binnen gegaan voor onze eerste Royal Nite club ervaring. Hier in Ghana wordt heel anders gedanst, dicht tegen elkaar aan, op een manier waarop je in Nederland alleen danst als je iets voor elkaar voelt. Hier niet dus, hier danst iedereen zo, jongens met meiden, jongens met jongens. Lachen! Anne had me gewaarschuwd dat het even wennen was maar ik vond het echt meevallen. Ik heb met Mufti gedanst, die 2 koppen kleiner is en Faruk die even groot is dus met Faruk was het fijner dansen. Ondanks de airco zweet je je te pletter, maar dat geld voor iedereen dus het boeit niemand. Femke en Anne J. (uit België) vonden het niet z’on geweldige ervaring, maar ik hoop dat we nog een keer gaan. Na ons avondje uit en het nahangen op de bank kijkend naar de tv die het nu weer wel deed toch maar uitslapen de volgende dag. Om half 4 lig ik in bed. Gelukkig krijg ik het telefoontje dat Anne krijgt om 6 uur niet mee. Faruk belt dat onze privé-chauffeur opeens wel kan rijden. We zijn allemaal kapot en doodop dus Anne zegt wijs nee en draait zich nog een keer om. S’middags zijn we naar het zwembad gegaan (van een hotel) dat Faruk en Mufti ons hebben aangewezen. Mooi zwembad maar wel duur (5 cedi per persoon), dus we moeten nog maar zien of we terug gaan of niet. Maar die middag was het fijn, heerlijk afkoelen in een zwembad dat je bijna voor je alleen hebt (in ieder geval het diepe gedeelte) want de meeste Ghanese kunnen niet zwemmen. Heerlijk even NIET zweten en heerlijk genieten van de zon. Daarna zijn we gaan eten in de Jungle Bar, heerlijke pizza (wel duur voor Ghanese begrippen, 12 cedi, dus duur dagje). Na het eten nog even wat rond gehangen in het internetcafé om daarna toch maar een poging gedaan om vroeg naar bed te gaan omdat de wekker s’ maandags om 6.30 ging.
En die wekker ging vroeg, poeh, na de hele week wel relaxed te hebben kunnen uitslapen valt het vroeg opstaan ons zwaar. Het vroeg naar bed gaan is ook niet zo gemakkelijk, omdat Faruk en Mufti rond 11 uur altijd nog langskomen (Mufti woont hier in huis) en dat is altijd wel gezellig. Na ontbijt en de fietstocht naar het internetcafé nemen we met Faruk (die met ons mee gaat, omdat hij blijkt later, ook mee doet (mee moet doen) aan het onderwijsprogramma) een taxi omdat we niet precies weten waar we moeten zijn. We zijn netjes op tijd, en komen in een groot klaslokaal terecht. De voorstel ronde begint, en het duurt nog wel een paar dagen voordat ik alle namen onthouden heb. Onze docent is leuk, hij wil vooral discussie die er ook nog komt (in tegenstelling tot wat er in Nederland vaak gebeurd, niets als er discussie komt). Het onderwijsprogramma is om 12 uur afgelopen, na een ritje bij Abey achterop de moterbike om even bij een project langs te gaan voor mijn onderzoek en ik Anne en de rest weer bij toeval terug heb gevonden in de stad (want Anne’s telefoon stond nog op stil van de les, in tegenstelling tot de Ghanese die gewoon het lokaal uitlopen om te gaan bellen haha) gaan we nog wat eten bij Sparkless en boodschappen doen (vuilnisbakken voor het wcpapier omdat de wc’s telkens verstopt raken).
Dinsdag was weer het onderwijsprogramma, tot een uur of elf en na wat boodschappen en opnieuw een poging om de travellercheques te wisselen (eindelijk een bank gevonden hebben ze het bonnentje nodig.. tja.. en dat wordt even zoeken), gaan we terug naar het internetcafe waar we voor de verandering eens vroeg weggaan. S’ middags doe ik mijn was, met de hand in twee emmers in de tuin. En ’s avonds heeft Muna (zusje van Omundi) voor ons Grounded Soup gemaakt met rijstballen. Grounded Soup is gemaakt van grondnoten (pinda’s), heel lekker, beetje pittig en met de hand gegeten zoals het hoort. Een grote gloeiend hete rijstbal kapot maken en vervolgens met de hand in de hete soep dopen. Mijn vingers aan mijn rechterhand zijn helaas minder vuurvast dan de vingers van mijn linkerhand maar hier met links eten is niet gewenst. Dus maar met rechts, gaat een beetje onhandig maar dat geld ook voor Anne J. en Femke.
Woensdag hadden we weer onderwijsprogramma van een docent die echt heel luid praatte ( lees schreeuwde. Are you getting me? Are you with me?) Daarna een leuke oefening over geheimen gedaan. Daarna opnieuw naar de bank dit keer met het gelukkig gevonden bonnetje voor het inwisselen van de travellercheques. En ja! Het ging! Het werkte! We kregen geld! Wel ongeveer een half uur moeten wachten maar toen kregen we toch eindelijk onze stapel geld en zakjes muntjes zodat mijn beurs nu niet meer dicht kan. Hahaha. Toen we net klaar waren vroeg de man die ons hielp of Tamale beviel. Uiteraard bevalt het ;-). Daarna vroeg hij: “Are you students or are you married?” Wij hem stom staan aankijken naar zijn verwachtingsvolle gezicht. Dus maar geantwoord: “First we finish our study and then we get married.” Mooie compromise dacht ik zo.
Steeds meer leer ik de gewoontes van de Ghanese bevolking hier kennen. De handdruk met de gebruikelijke vingerknip hebben we bijna onder de knie, aan het groeten in het Dagbani wordt gewerkt en we leren steeds meer woordjes in Dagbani (die ik soms ook weer even hard vergeet). Ik ben er achter gekomen dat het hier gebruikelijk is dat mensen wat lenen / gebruiken zonder het te vragen. Flesjes Cola die op tafel staan worden zomaar opgedronken, en het pak koekjes dat je gekocht hebt en waarvan je zelf 4 koekjes heb gehad ligt s’ avonds leeg op de bank omdat je het open hebt laten liggen. Ik vind het allemaal niet erg, vind het wel apart. Ook zonder te vragen mijn mp-3 speler gebruiken omdat hij er ligt is normaal. Zolang niets stuk gaat vind ik dat ook prima. En als je de kinderen koekjes of snoepjes aanbied nemen ze er nooit 1, altijd meerderen (daarom nemen we ook elke dag een nieuwe rol koekjes mee voor Anne, mij, Faruk, Mufti en de kinderen van Omuni, Zedain en Little ( Little is een bijnaam, want hij is de oudste en zeker groter dan Zedain). Zedain vind fototoestellen prachtig en als hij een van onze fototoestellen krijgt dan schiet hij lustig foto’s, waar er soms een paar hele mooie tussen zitten. Dus, niet alle foto’s die ik op internet zet zijn van mij, Anne, Femke of Anne J. maar ook gemaakt door Zedain.
De vodafone-dongel heeft zijn ruzie met mij inmiddels opgegeven (yes, ik heb gewonnen), hij heeft nu ruzie met de laptop van Anne J. (beetje vreemd ding) maar gelukkig kan ik nu ook in het huis op internet.
Zo, toch niet helemaal korter dan de vorige blog ;-). Als jullie berichtjes achter laten hieronder vind ik dat hartstikke leuk!! Ik vind het leuk om van jullie te horen, dat is tenslotte tegenwoordig mogelijk in deze elektronische wereld!! :-D
Mochten jullie kaartjes willen sturen dan kan dat naar het volgende adres:
Miriam Huisman
Vittin Residential Area, House no. 477
PO Box 1477, Tamale
Het beland dan in de postbus van ICLI op het postkantoor want hier heeft niemand brievenbussen aangezien er niet echt huisadressen zijn. Want het adres hierboven is volgens mij, weet het niet zeker, van het internetcafé waar ook het ICLI kantoor zit.
Foto’s zijn hier te vinden!! http://picasaweb.google.nl/107265285349143890865/HetDagelijkseLevenInTamale#
Op verzoek weer een paar foto’s met geitjes, ik zal ze er tussen blijven stoppen, want geitjes fotograferen is hier het probleem niet, ze lopen overal! :-P ;-)
Lieve groetjes en tot de volgende blog!
-
21 Juli 2010 - 19:07
Annette:
Hey Miriam, zo te lezen begin je al een beetje te wennen. Fijn dat je nu vanuit huis op internet kan. dan is thuis toch ook vlak bij. Hier is het nog even afzien. We krijgen bijna vakantie. het was ook deze week weer bloedheet (wel 35 graden). dan valt het niet mee om naar school te gaan.Ik kan dus wel een beetje met je meevoelen. Nu krijgen we het een aantal dagen koeler. iets van 20 gr. tot lezens!1 -
22 Juli 2010 - 14:52
Marielle:
hey Miriam,
indrukwekkende foto's echt heel anders dan het leven in Nederland. We zijn gewoon veel te veel verwend.
ik houd de site in de gaten. en zo af en toe laat ik een klein berichtje achter.
amuseer je, succes met je onderzoek.
xx -
22 Juli 2010 - 22:08
Anne Heeren:
Hey Miriam!
Ondanks dat we vrijwel al het bovenstaande samen hebben meegemaakt moet ik toch steeds lachen hoe jij het schrijft; leuk om te lezen! Ik hoop dat Mole leuk was en veel succes komende week nog met het educational program ;) Zie je over anderhalve week weer!
Groetjes Anne -
26 Juli 2010 - 13:40
Starbuck:
Hallo Miriam!
Du hast nun auch einen Becher aus Berlin von Starbucks! Viel Spass beim weiteren Sammeln!
Liebe Grüße und schönen Aufenthalt,
Bernhard Pelzl aus Österreich -
26 Juli 2010 - 18:20
Martijn:
Op de valreep geiten. Ik maakte me al bijna zorgen...
Question. Als je zo'n Ghanese geit vanuit je pols tegen de haargroeirichting in met gepaste liefde over z'n kopje aait en 'm strak aankijkt... zegt ie dan beh? Zo ja, neem er dan maar eentje mee als handbagage. Heb gehoord dat ze daar op Schiphol helemaal geen punt van maken, levende dieren in je rugzak. -
26 Juli 2010 - 18:40
Kevin:
Hey Miriam,
Ik ben benieuwd waar je woont maar dat zie ik over 5 minuten wel denk ik ;-).
Veel plezier nog in Tamale!
Kevin -
01 Augustus 2010 - 14:08
Eline:
Hei hei! Hier dan eindelijk een berichtje van mij. Door de vakantie heb ik een beetje een achterstand opgelopen met het volgen van je blog... maar ben nu aan een inhaalslag begonnen. Vind ze heel leuk om te lezen en je hebt echt schrijf-talent zeg! Je kan zien waar dat vandaan komt! ;) Geniet van met volle teugen van Ghana... ik ga snel weer verder lezen... zodat ik straks weer helemaal bij ben ;) Veel liefs uit Nederland! xXx -
13 Augustus 2010 - 12:17
Mirthe:
spannend allemaal.. superervaring xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley