De waarde van elektriciteit, gas en water weet je
Door: Miriam Huisman
Blijf op de hoogte en volg Miriam
23 Augustus 2010 | Ghana, Tamale
Het is alweer twee geleden sinds mijn laatste blog. Die ging over die dingen die wennen en de dingen die niet wennen. De afgelopen week en deze week zijn de twee weken van de ongemakken, die op het eerst nog niet zo erg waren maar in de loop van de week steeds groter werden. Maar voor die ongemakken, nog eerst iets anders ;-). Iets niet heel vrolijks maar toch niet zo erg als die andere dingen.
Maandag 9 augustus was het grote afscheid in Tamale van Anne H. toch echt aangebroken. Om te zorgen dat het afscheid niet op zondagavond bij de GiddiPass zou plaats vinden heb ik Anne beloofd dat ik haar maandagochtend zou komen uitzwaaien op het STC station. De vertrektijd van de bus is 7.30, Anne moet er zijn om 6.30. Dus ik zeg dat ik er zal zijn rond 6.45. Als om kwart voor 5 de wekker gaat regent het pijpenstelen. Even twijfel ik of ik wel zal gaan, want in deze regen ben ik aan het eind van de ‘straat’ (groot woord voor een zandpad) doorweekt. Maar toch, ik heb het beloofd en ik blijf een Nederlander dus door een beetje regen laat ik me niet tegenhouden. Ik sms nog naar Farouk om te vragen of hij nog gaat, omdat ik vanaf het internetcafé achterop bij hem op de moterbike ga (want het regent en op dit vroege tijdstip zijn er dan geen taxi’s te krijgen). Gekleed in mijn regenjas en een poncho daar weer over voor mijn tas sta ik net buiten met mijn fiets als Faruk belt. Hij staat voor het huis, met de moterbike, dus ik hoef niet te fietsen!! En al meteen daar zie ik het verschil van mijn houding tegenover de regen en die van hem of van de Ghanese in het algemeen. Waar ik regenkleding aan heb om te zorgen dat ik zo min mogelijk nat wordt, heeft Faruk alleen maar een vest bij zich voor over zijn hoofd. Voor de rest heeft hij normale kleding aan, zelfs geen dichte schoenen, gewoon slippers, terwijl ik net mijn waterdichte waterschoenen heb aangetrokken. Terwijl we richting het STC-station rijden zie ik het meer, Ghanese die in hun gewone kleren lopen in de regen,en sommige die iets van een zeil of plastic over hun hoofd houden. Ik voel me bijna vreemd in mijn regenjas. Het is nog opvallend rustig op straat, het is vreemd om al die verlaten stalletjes te zien staan. Anne en haar ouders, inclusief Mufti, zijn al bij het STC station. De koffers zijn al gewogen en betaald (3 cedi, 1,50 euro, voor welgeteld 75 kilo) en nu is het wachten op de bus. Op de bus die om 7.30 gaat vertrekken, en er dus voor het inladen zo rond 7 uur moet zijn. Om 7 uur geen bus. Niemand maakt zich echt druk, net zoals veel dingen is dit gewoon de manier waarop het gaat. Om 7.15, 15 minuten voor eigenlijk vertrek, komt de bus binnen en begin het inladen wat binnen 5 minuten gebuurt is. Dan komt het afscheid, omdat Anne begint te huilen moet ik ook huilen ook al weet ik dat ik haar zodra ik terug ben waarschijnlijk weer binnen een paar dagen zie. Farouk zegt met een brede glimlach dat ik niet moet huilen, ze houden er hier niet echt van dat je emoties toont zoals huilen, vooral de mannen. Jammer dan, ik ben niet van hier, ik ga staan huilen als ik daar zin in heb. Om 7.50 vertrek de bus, 20 minuten te laat, maar dat is hier eigenlijk niet zoals als 2 minuten vertraging in Nederland, niet zoveel en geen probleem.
Anne, ik vond het super dat je hier was, het heeft het voor mij veel gemakkelijker gemaakt om hier te wennen en mensen te vertrouwen. Je hebt me wegwijs gemaakt in Tamale en leren zien dat de problemen hier niet zo snel problemen zijn. Zoals je altijd zeg: “ That’s Africa!!”
Na het afscheid wil ik om 8 uur boodschappen gaan doen. Het regent nog steeds en voor hetzelfde geld regent het de hele dag door. Ik ben nu in de stad dus kan net zo goed de boodschappen halen in plaats van straks nog 3 keer door de regen te moeten. Helaas, de winkels gaan pas om 8.30 open. Ik ga met Mufti terug naar het internetcafé, in een taxi, want Farouk is al richting daar gegaan. Bij het internetcafé eet ik twee lokale oliebollen omdat ik toch trek begin te krijgen, mijn ontbijt bestond slechts uit een snee brood met la vache qui rit. Rond 9.30 ga ik terug naar de stad voor boodschappen en terug bij het internetcafé ga ik nog even een uurtje internetten in de hoop dat het dan iets zachter regent zodat ik terug kom bij het huis. Ik kom Rosanne, een Nederlandse vrijwilligerster, nog tegen in het internetcafé en spreek af om de volgende dag te gaan meelopen in het weeshuis waar zij vrijwilligerswerk doet. Om 11.30 ga ik terug naar het huis, nat maar niet doorweekt kom ik aan en vind Anne en Femke net aan het ontbijt. Dan ga ik ook maar snel mijn ontbijt maken. Het regent de hele dag en ’s middags val ik in slaap, om half 6 word ik weer wakker. Na het eten klopt Muna aan mijn deur en vraagt met een op licht beteuterde toon: “I wanna watch the vampire movie.” Ik heb ze hier aangestoken met het Twilight-virus :-D. Dus ’s avonds kijken we met z’n vieren de tweede Twilight film. Mufti kijkt ook mee als hij thuis komt, maar Farouk vindt het maar niets. ;-) Het is tenslotte geen brute, vol met schietincidenten, actie film.
Op dinsdag 10 augustus openbaarde zich het eerste probleem, op dat moment een nog niet zo groot probleem en waar prima mee te leven valt. Het water was bijna op. Meteen Abey laten weten dat het water bijna op is en dat we nieuw water nodig hebben. Net zoals de vorige keer zal het wel weer 3 dagen duren (vermoedden we), maar op zich kunnen we dat nog wel redden met het water wat nog hebben, zolang we zuinig zijn en niet de was gaan doen. Maar de was moet wel dit weekend gedaan worden omdat we alle drie bijna geen schone kleren meer hebben en Femke en Anne J. na het weekend vertrekken voor ongeveer 2 weken en dus schone kleren nodig hebben (de eerste naar Larabanga voor haar onderzoek, en de tweede voor een rondreis met haar vriend, die hier voor het gemak al is gepromoveerd tot haar wettelijke echtgenoot). ‘s Middags ga ik met Rosanne naar het weeshuis, het ligt hier in de buurt en Rosanne en haar vriendinnen wonen ook in dezelfde wijk als wij. In het weeshuis zijn op dit moment 11 kinderen waarvan 5 baby’s. En twee van die baby’s zijn een tweeling, en niemand kan ze uit elkaar houden. Dus of straks de goede baby met de goede naam wordt teruggegeven aan de vader (want de meeste kinderen in dit weeshuis hebben wel een vader maar geen moeder) vraag ik me echt af. Ik zie meteen na een paar uur dat dit niet mijn favoriete vrijwilligerswerk is. Mijn eigen kinderen verzorgen later is helemaal prima, maar me voor 4 weken te laten onderpoepen, onderplassen en onderkotsen is niet echt mijn ding. Gelukkig is het wel ‘ het ding’ van de meiden die daar werken. Het is een leuke maar vermoeiende dag maar ik zie wel dat dingen er anders aan toe gaan. Luiers worden niet meteen verschoon en zijn eigenlijk maar doeken waar alles doorheen lekt en de baby worden zo aan één arm uit het bedje getild. Omdat Rosanne gezegd heeft dat ik 2 dagen kom ga ik de volgende dag weer terug. Ook al is een weeshuis niet het beste project voor mijn onderzoek, op dit moment gebruik ik alles wat ik aangeboden krijg.
Ondanks dat we zuinig zijn met het water wonen we hier toch met 4 personen die allemaal water gebruiken, het toilet gebruiken, zich willen wassen. Dus het water raakt toch langzaam toch op. De volgende middag (woensdag) wordt ik helaas al binnen een half uur bij het weeshuis weggestuurd. Het hoofd, dat gisteren alles nog oké vond, vind het vandaag maar niets en stuurt me weg. De rest van de middag breng ik door in het internetcafé waar ik wacht op Femke en Anne zodat we boodschappen kunnen gaan doen. En geloof het of niet, of lach hard zoals papa dat deed, maar ik had het koud toen ik buiten bij het internetcafé zat. Ik had het koud in Afrika, terwijl het nog steeds 28 graden was maar het wel een beetje waaide. Ik had kippenvel, volgens mij bevries ik straks als ik terug kom eind september ;-). ‘s Avonds eten we, na de vondst van Zuid-Afrikaanse Maïzena (en Zuid-Afrikaans klinkt qua uitspraak verdacht veel zoals Limburgs, zelfs als ik (ja ik) het uitspreek) maken we een heuse room/melk saus bij de spinazie (de lokale leafs die wij maar hebben omgedoopt tot spinazie) met tomaatjes en spaghetti. We vinden het alle drie overheerlijk en eten ons buikje vol, zelfs te veel. Maar de buikpijn is het waard. Als we net klaar zijn komen Farouk en Mufti binnen die ons eten met een zeer kritische en verwarde blik opnemen. Witte saus?? Wat is dat voor iets vreemd? De gezichten waren onbeschrijfelijk! Farouk probeerde een ietsie pietsie klein hapje, probeerde zijn gezicht in de plooit te houden maar we konden zien dat hij het absoluut niet lekker vond. Mufti probeer nog minder dat een ietsie pietse en wilde meteen een kauwgom omdat hij dacht dat hij ging overgeven van de smaak. Nee, melk is hier niet een van de favoriete. Ze snapte niet hoe we dit konden eten, waarop wij maar hebben teruggevuurd dat wij niet snapte hoe ze Kenky kunnen eten (lieve mensen, naar mijn mening smaakt Kenky naar hoe een koeienstal ruikt, echt waar). Na de culturele of in dit geval culinaire verschillen naast ons neer te hebben gelegd en eindelijk de slappe lach een beetje onder controle te hebben, heb ik Anne gebeld want ik vond dat ze mee mocht genieten van de discussie. Maar mijn slappe lach kwam weer op, dus Anne dacht toen ze opnam dat ik aan het huilen was. Maar niets was minder waar en binnen een minuut had ook Anne het lachen te pakken. Toen ik terugkwam in de woonkamer zat Femke er nog en ze zegt: “Niet lachen over wat ik je nu ga vertellen.” Alleen al bij die zin kon ik mijn gezicht niet meer in de plooi houden. Femke zegt: “Ze deken dat vrouwen altijd borstmelk hebben, en de saus smaakte daarna, vonden ze.” Nou sorry, mijn lach in houden ging dus echt niet ;-).
Donderdag krijgen we bezoek van Fadila, een meisje van hier dat net haar Visum heeft gekregen voor België om bij haar man te gaan wonen. Ze wilt Nederlandse les van ons. En de vorige keer ging dat goed, maar Fadila zat vandaag op de praatstoel. 6 uur lang heeft ze gepraat over van alles en nog wat. Uiteindelijk zijn we die hele dag het huis niet uitgeweest, dat was ook eens voor het eerst.
Vrijdags maken we weer kennis met de Ghana Maybe Time. Om 10 uur hebben we onze 2e ICLI meeting met Omundi en Abey. Na gisteren tegen Abey te hebben gezegd dat 9 uur toch echt te vroeg was hebben we 10 uur afgesproken. Maar ook wij worden hier minder punctueel en dus komen we om kwart over 10 aan bij het internetcafé. Ik verwacht half half een uitbrander van Omundi omdat we te laat zijn (want ze verwachten eigenlijk van niemand dat ze op tijd zijn behalve van de westerlingen). Maar geen uitbrander, Abey (die ons gisteren nog gezegd heeft: “10 uur hé!”) is er nog niet. Uiteindelijk komt hij om 11 uur aan, hij had ook nog een belangrijke meeting op de Polytechnic. Tijdens de meeting gaat het over het water, helaas, door de regen die ’s nachts val wordt de weg niet droog genoeg voor de watertruck om te komen. Maar, er wordt een slang gelegd van de waterpijp naar de buren waarvan wordt gezegd dat die snel (dit weekend) zal open gaan. En er wordt gezorgd voor jerrycans zodat Anne en Femke eindelijk hun was kunnen doen. ‘s Avonds wil Fadila ‘echte’ groundnutsoup voor ons koken, ze vond de creatie van Femke gisteren (die wij overigens meer naar pinda’s vonden smaken dan welke dan ook) maar niets, die was helemaal fout. Wij vonden die prima, maar zij niet. Helaas voelt Femke zich niet goed genoeg en wordt het geen groundnutsoup die avond maar gewone tomatenprutje. Die avond wilde we ook een nieuwe poging doen om naar Sparkles naar de cultural dance te gaan kijken maar omdat Femke zich niet goed voelt en het opnieuw regent besluiten we niet te gaan.
Zaterdag regent het bijna de hele dag, slechts tussen de buien door fietsen we naar het internetcafé zodat we naar de stad kunnen om boodschappen te doen. Regen beheerst hier best wel het leven, tenslotte, door de regen kan de watertruck nog steeds niet komen. En als het hard regent dan is het een allesoverheersend geluid. We hebben platen op het dak en het geluid van de vallende regen daarop overheerst mijn getik op het toetsenbord, de muziek en alle andere dingen. Zelfs elkaar kun je moeilijk verstaan. En aangezien er boven op de regen ook nog totale stroomuitval komt houdt het al snel op wat betreft werken voor het onderzoek.
En dan is het zondag, en behalve een flink tekort aan water (want nee, de waterpijp is nog steeds niet open, dat gebeurt morgen hoor ik elke dag) geeft ook het gas er de brui aan. De gasfles is leeg, meteen melden we het bij Abey en Omundi. En de vorige keer hadden we meteen die avond nog gas, maar nu is dat niet het geval. Blijkbaar zit heel Tamale met een gastekort dus geen elke gasstation heeft gas zodat de fles kan worden gevuld. Woensdag, wordt mij verzekerd, zal er weer gas zijn. 4 dagen zonder gas, wat betekend niet kunnen koken, met koud water de afwas doen (wat hier de normaalste zaak van de wereld is, maar ik toch iets minder vind) en met koud water de was moeten doen. En daar komt dan nog eens bij dat ’s avonds blijkt dat de stroomuitval van die middag ook is doorgetrokken naar ’s avonds. Nergens in het huis is licht, de vans werken niet dus het is nog warmer dan normaal. De 3 basisvoorzieningen ontbreken, nu lijkt het nog niet zo’n grote ramp maar ik hoop dat de elektriciteit snel weer terugkomt.
De volgende ochtend (maandag 15 aug.) vertrek Anne in de vroege uurtjes, Femke is zondagochtend al vertrokken. Ik zit dus nu alleen is het huis. Normaal geen probleem, ware het niet dat de stroom het opnieuw niet doen en dat het bloedje heet is. Zelfs met niets doen zweet ik me nog helemaal kapot. Ook de was doen is er niet echt bij, mede door de warmte maar ook omdat er dus geen warm water is. Aan het eind van de middag vertrek ik naar het internetcafé waar het internet zo langzaam is dat ik het na een half uur maar opgeef als ik er nog steeds niet in geslaagd ben om een mailtje te openen. S’ avonds ga ik eten in Sparkles, en daar zullen ze me de hele week nog zien komen, elke avond heb ik zo’n vermoedde. In de supermarkt kom ik een Duits meisje tegen die ook in Sparkles gaat eten. We besluiten samen te gaan maar eerst moet ze nog haar vasten doorbreken. Ze heeft die dag voor 1 dag gevast en met de moslims mee gedaan aan de Ramadan. Ze is om 3 uur opgestaan in de nacht om rijst te eten (wat zwaar viel) en ze heeft de hele dag niets gedronken (wat mij heel moeilijk lijkt in dit weer). Maar ze zij dat het wel mee viel, het enige nadeel is, zei ze, is dat je moe bent en dus niets kunt doen. Je verlies dus gewoon een hele dag. Als ik die avond met Farouk en Mufti naar huis fiets maakt Farouk de opmerking dat het waarschijnlijk vannacht gaat regenen. Ik zeg nog; “Sttt.. stil. Het moet droog blijven. Want dan kan morgen eindelijk (na 1 week) de watertruck komen.”
De volgende ochtend word ik om 6 uur wakker, het regent…. En hard ook. Dus weer geen watertruck voor de komende drie dagen want die man die de truck rijdt wil niet eens komen kijken voordat het 3 dagen droog is geweest. Het is regenseizoen! 4 dagen achter elkaar geen regen is een wonder! Ondertussen zit ik ook al 3 dagen zonder elektriciteit, en de combinatie van geen elektriciteit, geen gas en weinig water dreigt een beetje te veel te worden. Elke dag vraag ik Omundi naar het gas, maar als ik dinsdags vraag, helaas, heel Ghana zit met een gastekort.
Woensdag (18 Aug.) zit ik een beetje in de put, het is de combinatie van dingen (weinig water, geen gas, geen elektriciteit, geen internet) die het allemaal een beetje te veel maken. Omundi zegt nogmaals dat het hier de normaalste zaak van de wereld is in Ghana en Afrika. Maar het argument ‘That’s Africa’ voldoet niet langer en ik zeg hem dat ik 2 basisvoorzieningen die uitvallen nog kan hebben maar dat 3 toch echt te veel is. Maar hij kan er niets aan doen zegt hij, en dat weet ik ook wel maar toch. In de stad maar chocoladekoekjes gekocht (dezelfde die we in Nederland hebben) omdat ik behoefte heb aan ‘comfort-food’. Als ik thuis kom heeft het huis naast me licht, maar dat was gisteren ook al zo en ik zat nog steeds in het donker dus ik heb weinig hoop. Meer uit gewoonte dan uit hoop druk ik op het lichtknopje.. en dan…. licht! Het WERKT! Het WERKT! Ik heb licht, de vans werken en ik kan weer werken aan mijn laptop. Al jubelend loop ik door het huis en ik voel me net een kind dat het beste cadeau gekregen heeft voor Sinterklaas. En dat alleen door het feit dat er weer stroom is. En opeens voel ik me weer stukken beter en heb ik het comfort-food niet meer nodig. Want 2 basisvoorzieningen die uitvallen kan ik aan, maar 3 is iets te veel.
Als ik donderdag onderweg even stop om foto’s te maken stopt er achter me een brommer. “Hallo, how are you?” Klinkt het. “I’m fine, you?” Is het standaard antwoord waarmee meestal het gesprek met vreemde is afgelopen. Maar deze houdt vol. Hij verteld zijn naam ( die ik 2 tellen later alweer vergeten ben) en wil die van mij weten. Ik geef mijn naam. Hij wil weten of ik hier in de buurt woon. Ja, ik woon in de buurt (ik ben net het eerste zandpad bij het huis af maar gelukkig ligt het huis al uit zicht). Kun je me laten zien waar je woont, zegt hij. Nee, dat kan ik niet (ik wil het niet, maar zou ook niet weten hoe ik het moet uitleggen). En dan komt de bekende vraag: mag ik je nummer. Beleef zeg ik nee door te zeggen dat ik hem te kort ken om hem mijn nummer te geven en dat het in mijn cultuur iets anders gaat. Hij blijft volhouden en wordt echt vervelend. Nogmaals zeg ik dat ik hem mijn nummer niet wil geven. Dan zegt hij, ik geef jou mijn nummer. Ik zeg: waarom? Hij zegt: Dan kun je me bellen. Nu wordt hij echt vervelend en ik wordt nu gewoon Nederlands en hartstikke direct. Ik zeg hem rechttoe rechtaan dat ik hem niet wil bellen en dat ik zijn nummer niet wil. Hij blijft het zeggen, en ik blijf mijn zin herhalen. Uiteindelijk heeft zelfs hij het door en stapt hij weer op de brommer en rijdt door. Maar natuurlijk niet na een: “I hope to see you again.” Ik weet nu toch al dat ik me dat gezicht niet meer ga herinneren, dat duurt namelijk een paar dagen hier voordat je gezichten en mensen echt gaat herkennen.
Vrijdagmiddag regent het harder dan ik ooit heb gezien. Ik kom midden in een stortbui terecht en tegen de tijd dat ik bij het internetcafé aankom ben ik ondanks mijn regenjas doorweekt. Het begint nog harder te regenen, en terwijl iedereen schuilt voor de regen denk ik opeens: “Wat zou het? Ik ben toch al nat.” Dus ik stap de regen in en geniet van het gevoel dat het water dat op me valt, net een douche ;-). De jongen bij het internetcafé vinden me maar raar, zo staand in de regen. Het stortregent voor een goed half uur voordat het minder wordt. Ik besluit om niet meer naar de stad te gaan om te gaan eten bij Sparkles en daarna de cultural dance te gaan zien. Mufti verklaard dat ik echt nog wel een taxi terug krijg (ook als het regent) maar mijn ervaring en die van Anne en Femke zegt me dat het niet zo is. Dus vanavond blijf ik thuis, na een uurtje internet en op het moment dat de regen wat minder is fiets ik naar huis. Onderweg haal ik water bij een van de keetjes, met ongeveer 15 liter water is zakjes van een halve liter bij elkaar gebonden in een plastic zak in mijn mandje fiets ik naar huis. Af en toe loop ik, want de rivier (lees; strook regenwater van ongeveer 1 meter breed die dwars over de weg loopt, met een ondergrond van los liggend grind) oversteken met 15 liter water in mijn mandje is me toch iets te riskant. ‘S avonds heb ik een leuke discussie met Farouk en Mufti over kleding. Ik heb op dat moment mijn basic witte long-sleeve shirt aan van de WE en ze vragen hoeveel die kosten. Als ik zeg €14,- vinden ze het hartstikke veel. En als ik zeg dat die prijs voor bij ons best wel goedkoop is vinden ze het maar raar. Farouk laat me trots zijn Gucci-riem zien die hij voor 5 cedi (€ 2,50) heeft gekocht. Als ik hem zeg dat het waarschijnlijk een neppen is geloof hij het volgens mij niet echt. Hij heeft het over Gucci, Prada en Tommy Hilfinger alsof het de H&M, de WE of welke andere normale winkelketen is. Ik vertel hem dat een normaal wit long-sleeve shirt bij Tommy Hilfinger echt geen 5 cedi of €14 euro kost maar eerder €80,-. Weer een verbaasd gezicht. Ik heb een vermoedde dat ze denken dat de Gucci, Prada en Tommy Hilfinger hier allemaal echt is en dat de hele westerse wereld in die kleding rondloopt.
Zaterdagmiddag vraag ik opnieuw naar het gas. En dan zegt Omundi, dat kunnen we vandaag gaan halen! Ik spring bijna een gat in de lucht. En s’avonds geniet ik van mijn thee en heerlijk gekookte aardappels met boontjes, tomaat en bij gebrek aan vlees een omelet. Ook de waterpijp is eindelijk opgegaan (na 2 weken het commentaar, ja vanavond gaat hij open) dus een grote watertank zit weer vol, daar kan ik een week mee vooruit denk ik. Ik heb weer gas, de elektriciteit valt af en toe nog uit maar tot nu toe was het niet langer dan een uurtje en ik heb weer voldoende water zodat ik zonder te deken aan een watertekort mijn was kan doen. En het leven hier in Tamale is weer een stuk aangenamer en zonder problemen! Na het goede nieuws van Omundi ga ik samen met Muna in de stad stoffen kopen voor een rok of misschien wel twee, zoveel stof heb ik gekocht :). Komende week ook maar terug om stoffen te gaan kopen voor een kussensloop want sommige prints vind ik een beetje te druk voor een rok en een shirtje.
Zondagmiddag ga ik met een stel Belgische meiden ( Charlotte, Nathalie en Charlotte) en een Nederlands meisje (Daphne) naar het VRA zwembad. Het ligt een stukje uit de richting maar schijnt wel de moeite waard te zijn. Het zwembad ligt in een bungalowpark van werknemers van een bepaalde elektriciteitsonderneming. Het is zo’n vreemde gewaarwording om het bungalowpark binnen te rijden. Overal staan nette huisjes, met allemaal een eigen tuin omheind met een laag hekje. Overal, in elke tuin, staan vuilnisbakken. Het ziet er georganiseerd uit en vreemd groen want het staat er vol met bomen en struiken en overal is gras. Het lijkt net een camping in Frankrijk, alleen de geiten die gewoon op straat lopen laten je iets anders vermoedde. Ook het zwembad heeft iets totaal on-Ghanees. Het ziet er niet meer uit zoals Afrika, zo groen. Overal gras, er is een ligweide waar we kunnen zonnen en je moet douche voordat je het zwembad in gaat. Want…. er zijn verschillende werkende douches! Als ik mijn ogen sluit waan ik me bijna weer terug in Europa, ergens op een camping tijdens de vakantie. Alleen de zon brand te fel voor Europa en het feit dat er in het zwembad alleen maar zwarte mensen zwemen (of een poging doen tot) herinnerd me eraan dat ik toch in Afrika ben. Na het zwemmen ben ik samen met Charlotte en Daphne gaan eten bij Luxury. Een nieuw restaurant dat zij al kende, ik neem een hamburger (en die eet ik thuis bijna nooit) maar ik heb er even behoefte aan ;-). We sluiten af met Ghanese appeltaart omdat we eens gek willen doen. Hij was best wel lekker die appeltaart. Als ik rond 9 uur terug fiets van het internetcafé naar het huis is het helemaal niet zo donker als normaal. Het is volle maan en ondanks die schapenwolkjes die voor de maan hangen heb ik toch een schaduw. Een schaduw in het donker… Het was helemaal niet zo pikdonker als normaal, en om terug naar huis te fietsen is dat af en toe wel fijn want mijn hoofdlamp geen nu ook weer niet zo veel licht ;-). Dus dank u maan.
Tot nu valt hoe bruin ik al ben geworden flink tegen, zelfs na een hele dag bij het zwembad. Maar ik hoop dat we nog vaker gaan (elke zondag ;-) even relaxen) zodat ik mijn bruine huid mooi kan opbouwen. Maar het is waarschijnlijk zoals ik al tegen Daphne zei: We hebben waarschijnlijk pas door hoe bruin we zijn als we terug zijn, want hier ben je altijd wit (of rood) hoe veel bruiner je dan normaal ook bent.
Zoals de titel al zegt, ik waardeer opeens enorm hoe gemakkelijk wij het hebben wat betreft gas, elektrisch en water. Dat er gewoon warm water uit de kraan komt, dat er water uit de kraan komt, dan de stroom niet zonder een verklaring uitvalt en dat er gewoon gas is en dat wij niet met gasflessen werken. Je ziet opeens hoe normaal je sommige dingen beschouwd terwijl ze hier niet van zelfsprekend zijn. En heeft me ook laten inzien hoe afhankelijk je bent van water, gas en licht.
Toch weer een lange blog ;-) :-P, en toch was er niet zoveel te beleven de afgelopen week. Daarom ook niet zoveel foto’s. Ik had mijn camera niet bij me naar het zwembad dus op die foto’s moeten jullie nog even wachten tot de volgende keer.
De weinige foto’s staan hier: http://picasaweb.google.nl/107265285349143890865/DeWaardeVanElektriciteitGasEnWaterWeetJePasAlsHetErAanOntbreekt#
Ik heb gehoord dat sommige mensen me sms’je sturen. Ik heb tot nu toe niets ontvangen maar dat ligt aan mijn simkaart, andere mensen hier hebben ook hetzelfde probleem (en sommige ook weer niet). Dus als ik niet geantwoord heb, ik heb de sms’jes niet ontvangen. Mailtjes komen wel altijd aan en zijn hartstikke welkom! Ik vind het leuk om van jullie te horen!
Lieve groetjes en tot de volgende blog!
Maandag 9 augustus was het grote afscheid in Tamale van Anne H. toch echt aangebroken. Om te zorgen dat het afscheid niet op zondagavond bij de GiddiPass zou plaats vinden heb ik Anne beloofd dat ik haar maandagochtend zou komen uitzwaaien op het STC station. De vertrektijd van de bus is 7.30, Anne moet er zijn om 6.30. Dus ik zeg dat ik er zal zijn rond 6.45. Als om kwart voor 5 de wekker gaat regent het pijpenstelen. Even twijfel ik of ik wel zal gaan, want in deze regen ben ik aan het eind van de ‘straat’ (groot woord voor een zandpad) doorweekt. Maar toch, ik heb het beloofd en ik blijf een Nederlander dus door een beetje regen laat ik me niet tegenhouden. Ik sms nog naar Farouk om te vragen of hij nog gaat, omdat ik vanaf het internetcafé achterop bij hem op de moterbike ga (want het regent en op dit vroege tijdstip zijn er dan geen taxi’s te krijgen). Gekleed in mijn regenjas en een poncho daar weer over voor mijn tas sta ik net buiten met mijn fiets als Faruk belt. Hij staat voor het huis, met de moterbike, dus ik hoef niet te fietsen!! En al meteen daar zie ik het verschil van mijn houding tegenover de regen en die van hem of van de Ghanese in het algemeen. Waar ik regenkleding aan heb om te zorgen dat ik zo min mogelijk nat wordt, heeft Faruk alleen maar een vest bij zich voor over zijn hoofd. Voor de rest heeft hij normale kleding aan, zelfs geen dichte schoenen, gewoon slippers, terwijl ik net mijn waterdichte waterschoenen heb aangetrokken. Terwijl we richting het STC-station rijden zie ik het meer, Ghanese die in hun gewone kleren lopen in de regen,en sommige die iets van een zeil of plastic over hun hoofd houden. Ik voel me bijna vreemd in mijn regenjas. Het is nog opvallend rustig op straat, het is vreemd om al die verlaten stalletjes te zien staan. Anne en haar ouders, inclusief Mufti, zijn al bij het STC station. De koffers zijn al gewogen en betaald (3 cedi, 1,50 euro, voor welgeteld 75 kilo) en nu is het wachten op de bus. Op de bus die om 7.30 gaat vertrekken, en er dus voor het inladen zo rond 7 uur moet zijn. Om 7 uur geen bus. Niemand maakt zich echt druk, net zoals veel dingen is dit gewoon de manier waarop het gaat. Om 7.15, 15 minuten voor eigenlijk vertrek, komt de bus binnen en begin het inladen wat binnen 5 minuten gebuurt is. Dan komt het afscheid, omdat Anne begint te huilen moet ik ook huilen ook al weet ik dat ik haar zodra ik terug ben waarschijnlijk weer binnen een paar dagen zie. Farouk zegt met een brede glimlach dat ik niet moet huilen, ze houden er hier niet echt van dat je emoties toont zoals huilen, vooral de mannen. Jammer dan, ik ben niet van hier, ik ga staan huilen als ik daar zin in heb. Om 7.50 vertrek de bus, 20 minuten te laat, maar dat is hier eigenlijk niet zoals als 2 minuten vertraging in Nederland, niet zoveel en geen probleem.
Anne, ik vond het super dat je hier was, het heeft het voor mij veel gemakkelijker gemaakt om hier te wennen en mensen te vertrouwen. Je hebt me wegwijs gemaakt in Tamale en leren zien dat de problemen hier niet zo snel problemen zijn. Zoals je altijd zeg: “ That’s Africa!!”
Na het afscheid wil ik om 8 uur boodschappen gaan doen. Het regent nog steeds en voor hetzelfde geld regent het de hele dag door. Ik ben nu in de stad dus kan net zo goed de boodschappen halen in plaats van straks nog 3 keer door de regen te moeten. Helaas, de winkels gaan pas om 8.30 open. Ik ga met Mufti terug naar het internetcafé, in een taxi, want Farouk is al richting daar gegaan. Bij het internetcafé eet ik twee lokale oliebollen omdat ik toch trek begin te krijgen, mijn ontbijt bestond slechts uit een snee brood met la vache qui rit. Rond 9.30 ga ik terug naar de stad voor boodschappen en terug bij het internetcafé ga ik nog even een uurtje internetten in de hoop dat het dan iets zachter regent zodat ik terug kom bij het huis. Ik kom Rosanne, een Nederlandse vrijwilligerster, nog tegen in het internetcafé en spreek af om de volgende dag te gaan meelopen in het weeshuis waar zij vrijwilligerswerk doet. Om 11.30 ga ik terug naar het huis, nat maar niet doorweekt kom ik aan en vind Anne en Femke net aan het ontbijt. Dan ga ik ook maar snel mijn ontbijt maken. Het regent de hele dag en ’s middags val ik in slaap, om half 6 word ik weer wakker. Na het eten klopt Muna aan mijn deur en vraagt met een op licht beteuterde toon: “I wanna watch the vampire movie.” Ik heb ze hier aangestoken met het Twilight-virus :-D. Dus ’s avonds kijken we met z’n vieren de tweede Twilight film. Mufti kijkt ook mee als hij thuis komt, maar Farouk vindt het maar niets. ;-) Het is tenslotte geen brute, vol met schietincidenten, actie film.
Op dinsdag 10 augustus openbaarde zich het eerste probleem, op dat moment een nog niet zo groot probleem en waar prima mee te leven valt. Het water was bijna op. Meteen Abey laten weten dat het water bijna op is en dat we nieuw water nodig hebben. Net zoals de vorige keer zal het wel weer 3 dagen duren (vermoedden we), maar op zich kunnen we dat nog wel redden met het water wat nog hebben, zolang we zuinig zijn en niet de was gaan doen. Maar de was moet wel dit weekend gedaan worden omdat we alle drie bijna geen schone kleren meer hebben en Femke en Anne J. na het weekend vertrekken voor ongeveer 2 weken en dus schone kleren nodig hebben (de eerste naar Larabanga voor haar onderzoek, en de tweede voor een rondreis met haar vriend, die hier voor het gemak al is gepromoveerd tot haar wettelijke echtgenoot). ‘s Middags ga ik met Rosanne naar het weeshuis, het ligt hier in de buurt en Rosanne en haar vriendinnen wonen ook in dezelfde wijk als wij. In het weeshuis zijn op dit moment 11 kinderen waarvan 5 baby’s. En twee van die baby’s zijn een tweeling, en niemand kan ze uit elkaar houden. Dus of straks de goede baby met de goede naam wordt teruggegeven aan de vader (want de meeste kinderen in dit weeshuis hebben wel een vader maar geen moeder) vraag ik me echt af. Ik zie meteen na een paar uur dat dit niet mijn favoriete vrijwilligerswerk is. Mijn eigen kinderen verzorgen later is helemaal prima, maar me voor 4 weken te laten onderpoepen, onderplassen en onderkotsen is niet echt mijn ding. Gelukkig is het wel ‘ het ding’ van de meiden die daar werken. Het is een leuke maar vermoeiende dag maar ik zie wel dat dingen er anders aan toe gaan. Luiers worden niet meteen verschoon en zijn eigenlijk maar doeken waar alles doorheen lekt en de baby worden zo aan één arm uit het bedje getild. Omdat Rosanne gezegd heeft dat ik 2 dagen kom ga ik de volgende dag weer terug. Ook al is een weeshuis niet het beste project voor mijn onderzoek, op dit moment gebruik ik alles wat ik aangeboden krijg.
Ondanks dat we zuinig zijn met het water wonen we hier toch met 4 personen die allemaal water gebruiken, het toilet gebruiken, zich willen wassen. Dus het water raakt toch langzaam toch op. De volgende middag (woensdag) wordt ik helaas al binnen een half uur bij het weeshuis weggestuurd. Het hoofd, dat gisteren alles nog oké vond, vind het vandaag maar niets en stuurt me weg. De rest van de middag breng ik door in het internetcafé waar ik wacht op Femke en Anne zodat we boodschappen kunnen gaan doen. En geloof het of niet, of lach hard zoals papa dat deed, maar ik had het koud toen ik buiten bij het internetcafé zat. Ik had het koud in Afrika, terwijl het nog steeds 28 graden was maar het wel een beetje waaide. Ik had kippenvel, volgens mij bevries ik straks als ik terug kom eind september ;-). ‘s Avonds eten we, na de vondst van Zuid-Afrikaanse Maïzena (en Zuid-Afrikaans klinkt qua uitspraak verdacht veel zoals Limburgs, zelfs als ik (ja ik) het uitspreek) maken we een heuse room/melk saus bij de spinazie (de lokale leafs die wij maar hebben omgedoopt tot spinazie) met tomaatjes en spaghetti. We vinden het alle drie overheerlijk en eten ons buikje vol, zelfs te veel. Maar de buikpijn is het waard. Als we net klaar zijn komen Farouk en Mufti binnen die ons eten met een zeer kritische en verwarde blik opnemen. Witte saus?? Wat is dat voor iets vreemd? De gezichten waren onbeschrijfelijk! Farouk probeerde een ietsie pietsie klein hapje, probeerde zijn gezicht in de plooit te houden maar we konden zien dat hij het absoluut niet lekker vond. Mufti probeer nog minder dat een ietsie pietse en wilde meteen een kauwgom omdat hij dacht dat hij ging overgeven van de smaak. Nee, melk is hier niet een van de favoriete. Ze snapte niet hoe we dit konden eten, waarop wij maar hebben teruggevuurd dat wij niet snapte hoe ze Kenky kunnen eten (lieve mensen, naar mijn mening smaakt Kenky naar hoe een koeienstal ruikt, echt waar). Na de culturele of in dit geval culinaire verschillen naast ons neer te hebben gelegd en eindelijk de slappe lach een beetje onder controle te hebben, heb ik Anne gebeld want ik vond dat ze mee mocht genieten van de discussie. Maar mijn slappe lach kwam weer op, dus Anne dacht toen ze opnam dat ik aan het huilen was. Maar niets was minder waar en binnen een minuut had ook Anne het lachen te pakken. Toen ik terugkwam in de woonkamer zat Femke er nog en ze zegt: “Niet lachen over wat ik je nu ga vertellen.” Alleen al bij die zin kon ik mijn gezicht niet meer in de plooi houden. Femke zegt: “Ze deken dat vrouwen altijd borstmelk hebben, en de saus smaakte daarna, vonden ze.” Nou sorry, mijn lach in houden ging dus echt niet ;-).
Donderdag krijgen we bezoek van Fadila, een meisje van hier dat net haar Visum heeft gekregen voor België om bij haar man te gaan wonen. Ze wilt Nederlandse les van ons. En de vorige keer ging dat goed, maar Fadila zat vandaag op de praatstoel. 6 uur lang heeft ze gepraat over van alles en nog wat. Uiteindelijk zijn we die hele dag het huis niet uitgeweest, dat was ook eens voor het eerst.
Vrijdags maken we weer kennis met de Ghana Maybe Time. Om 10 uur hebben we onze 2e ICLI meeting met Omundi en Abey. Na gisteren tegen Abey te hebben gezegd dat 9 uur toch echt te vroeg was hebben we 10 uur afgesproken. Maar ook wij worden hier minder punctueel en dus komen we om kwart over 10 aan bij het internetcafé. Ik verwacht half half een uitbrander van Omundi omdat we te laat zijn (want ze verwachten eigenlijk van niemand dat ze op tijd zijn behalve van de westerlingen). Maar geen uitbrander, Abey (die ons gisteren nog gezegd heeft: “10 uur hé!”) is er nog niet. Uiteindelijk komt hij om 11 uur aan, hij had ook nog een belangrijke meeting op de Polytechnic. Tijdens de meeting gaat het over het water, helaas, door de regen die ’s nachts val wordt de weg niet droog genoeg voor de watertruck om te komen. Maar, er wordt een slang gelegd van de waterpijp naar de buren waarvan wordt gezegd dat die snel (dit weekend) zal open gaan. En er wordt gezorgd voor jerrycans zodat Anne en Femke eindelijk hun was kunnen doen. ‘s Avonds wil Fadila ‘echte’ groundnutsoup voor ons koken, ze vond de creatie van Femke gisteren (die wij overigens meer naar pinda’s vonden smaken dan welke dan ook) maar niets, die was helemaal fout. Wij vonden die prima, maar zij niet. Helaas voelt Femke zich niet goed genoeg en wordt het geen groundnutsoup die avond maar gewone tomatenprutje. Die avond wilde we ook een nieuwe poging doen om naar Sparkles naar de cultural dance te gaan kijken maar omdat Femke zich niet goed voelt en het opnieuw regent besluiten we niet te gaan.
Zaterdag regent het bijna de hele dag, slechts tussen de buien door fietsen we naar het internetcafé zodat we naar de stad kunnen om boodschappen te doen. Regen beheerst hier best wel het leven, tenslotte, door de regen kan de watertruck nog steeds niet komen. En als het hard regent dan is het een allesoverheersend geluid. We hebben platen op het dak en het geluid van de vallende regen daarop overheerst mijn getik op het toetsenbord, de muziek en alle andere dingen. Zelfs elkaar kun je moeilijk verstaan. En aangezien er boven op de regen ook nog totale stroomuitval komt houdt het al snel op wat betreft werken voor het onderzoek.
En dan is het zondag, en behalve een flink tekort aan water (want nee, de waterpijp is nog steeds niet open, dat gebeurt morgen hoor ik elke dag) geeft ook het gas er de brui aan. De gasfles is leeg, meteen melden we het bij Abey en Omundi. En de vorige keer hadden we meteen die avond nog gas, maar nu is dat niet het geval. Blijkbaar zit heel Tamale met een gastekort dus geen elke gasstation heeft gas zodat de fles kan worden gevuld. Woensdag, wordt mij verzekerd, zal er weer gas zijn. 4 dagen zonder gas, wat betekend niet kunnen koken, met koud water de afwas doen (wat hier de normaalste zaak van de wereld is, maar ik toch iets minder vind) en met koud water de was moeten doen. En daar komt dan nog eens bij dat ’s avonds blijkt dat de stroomuitval van die middag ook is doorgetrokken naar ’s avonds. Nergens in het huis is licht, de vans werken niet dus het is nog warmer dan normaal. De 3 basisvoorzieningen ontbreken, nu lijkt het nog niet zo’n grote ramp maar ik hoop dat de elektriciteit snel weer terugkomt.
De volgende ochtend (maandag 15 aug.) vertrek Anne in de vroege uurtjes, Femke is zondagochtend al vertrokken. Ik zit dus nu alleen is het huis. Normaal geen probleem, ware het niet dat de stroom het opnieuw niet doen en dat het bloedje heet is. Zelfs met niets doen zweet ik me nog helemaal kapot. Ook de was doen is er niet echt bij, mede door de warmte maar ook omdat er dus geen warm water is. Aan het eind van de middag vertrek ik naar het internetcafé waar het internet zo langzaam is dat ik het na een half uur maar opgeef als ik er nog steeds niet in geslaagd ben om een mailtje te openen. S’ avonds ga ik eten in Sparkles, en daar zullen ze me de hele week nog zien komen, elke avond heb ik zo’n vermoedde. In de supermarkt kom ik een Duits meisje tegen die ook in Sparkles gaat eten. We besluiten samen te gaan maar eerst moet ze nog haar vasten doorbreken. Ze heeft die dag voor 1 dag gevast en met de moslims mee gedaan aan de Ramadan. Ze is om 3 uur opgestaan in de nacht om rijst te eten (wat zwaar viel) en ze heeft de hele dag niets gedronken (wat mij heel moeilijk lijkt in dit weer). Maar ze zij dat het wel mee viel, het enige nadeel is, zei ze, is dat je moe bent en dus niets kunt doen. Je verlies dus gewoon een hele dag. Als ik die avond met Farouk en Mufti naar huis fiets maakt Farouk de opmerking dat het waarschijnlijk vannacht gaat regenen. Ik zeg nog; “Sttt.. stil. Het moet droog blijven. Want dan kan morgen eindelijk (na 1 week) de watertruck komen.”
De volgende ochtend word ik om 6 uur wakker, het regent…. En hard ook. Dus weer geen watertruck voor de komende drie dagen want die man die de truck rijdt wil niet eens komen kijken voordat het 3 dagen droog is geweest. Het is regenseizoen! 4 dagen achter elkaar geen regen is een wonder! Ondertussen zit ik ook al 3 dagen zonder elektriciteit, en de combinatie van geen elektriciteit, geen gas en weinig water dreigt een beetje te veel te worden. Elke dag vraag ik Omundi naar het gas, maar als ik dinsdags vraag, helaas, heel Ghana zit met een gastekort.
Woensdag (18 Aug.) zit ik een beetje in de put, het is de combinatie van dingen (weinig water, geen gas, geen elektriciteit, geen internet) die het allemaal een beetje te veel maken. Omundi zegt nogmaals dat het hier de normaalste zaak van de wereld is in Ghana en Afrika. Maar het argument ‘That’s Africa’ voldoet niet langer en ik zeg hem dat ik 2 basisvoorzieningen die uitvallen nog kan hebben maar dat 3 toch echt te veel is. Maar hij kan er niets aan doen zegt hij, en dat weet ik ook wel maar toch. In de stad maar chocoladekoekjes gekocht (dezelfde die we in Nederland hebben) omdat ik behoefte heb aan ‘comfort-food’. Als ik thuis kom heeft het huis naast me licht, maar dat was gisteren ook al zo en ik zat nog steeds in het donker dus ik heb weinig hoop. Meer uit gewoonte dan uit hoop druk ik op het lichtknopje.. en dan…. licht! Het WERKT! Het WERKT! Ik heb licht, de vans werken en ik kan weer werken aan mijn laptop. Al jubelend loop ik door het huis en ik voel me net een kind dat het beste cadeau gekregen heeft voor Sinterklaas. En dat alleen door het feit dat er weer stroom is. En opeens voel ik me weer stukken beter en heb ik het comfort-food niet meer nodig. Want 2 basisvoorzieningen die uitvallen kan ik aan, maar 3 is iets te veel.
Als ik donderdag onderweg even stop om foto’s te maken stopt er achter me een brommer. “Hallo, how are you?” Klinkt het. “I’m fine, you?” Is het standaard antwoord waarmee meestal het gesprek met vreemde is afgelopen. Maar deze houdt vol. Hij verteld zijn naam ( die ik 2 tellen later alweer vergeten ben) en wil die van mij weten. Ik geef mijn naam. Hij wil weten of ik hier in de buurt woon. Ja, ik woon in de buurt (ik ben net het eerste zandpad bij het huis af maar gelukkig ligt het huis al uit zicht). Kun je me laten zien waar je woont, zegt hij. Nee, dat kan ik niet (ik wil het niet, maar zou ook niet weten hoe ik het moet uitleggen). En dan komt de bekende vraag: mag ik je nummer. Beleef zeg ik nee door te zeggen dat ik hem te kort ken om hem mijn nummer te geven en dat het in mijn cultuur iets anders gaat. Hij blijft volhouden en wordt echt vervelend. Nogmaals zeg ik dat ik hem mijn nummer niet wil geven. Dan zegt hij, ik geef jou mijn nummer. Ik zeg: waarom? Hij zegt: Dan kun je me bellen. Nu wordt hij echt vervelend en ik wordt nu gewoon Nederlands en hartstikke direct. Ik zeg hem rechttoe rechtaan dat ik hem niet wil bellen en dat ik zijn nummer niet wil. Hij blijft het zeggen, en ik blijf mijn zin herhalen. Uiteindelijk heeft zelfs hij het door en stapt hij weer op de brommer en rijdt door. Maar natuurlijk niet na een: “I hope to see you again.” Ik weet nu toch al dat ik me dat gezicht niet meer ga herinneren, dat duurt namelijk een paar dagen hier voordat je gezichten en mensen echt gaat herkennen.
Vrijdagmiddag regent het harder dan ik ooit heb gezien. Ik kom midden in een stortbui terecht en tegen de tijd dat ik bij het internetcafé aankom ben ik ondanks mijn regenjas doorweekt. Het begint nog harder te regenen, en terwijl iedereen schuilt voor de regen denk ik opeens: “Wat zou het? Ik ben toch al nat.” Dus ik stap de regen in en geniet van het gevoel dat het water dat op me valt, net een douche ;-). De jongen bij het internetcafé vinden me maar raar, zo staand in de regen. Het stortregent voor een goed half uur voordat het minder wordt. Ik besluit om niet meer naar de stad te gaan om te gaan eten bij Sparkles en daarna de cultural dance te gaan zien. Mufti verklaard dat ik echt nog wel een taxi terug krijg (ook als het regent) maar mijn ervaring en die van Anne en Femke zegt me dat het niet zo is. Dus vanavond blijf ik thuis, na een uurtje internet en op het moment dat de regen wat minder is fiets ik naar huis. Onderweg haal ik water bij een van de keetjes, met ongeveer 15 liter water is zakjes van een halve liter bij elkaar gebonden in een plastic zak in mijn mandje fiets ik naar huis. Af en toe loop ik, want de rivier (lees; strook regenwater van ongeveer 1 meter breed die dwars over de weg loopt, met een ondergrond van los liggend grind) oversteken met 15 liter water in mijn mandje is me toch iets te riskant. ‘S avonds heb ik een leuke discussie met Farouk en Mufti over kleding. Ik heb op dat moment mijn basic witte long-sleeve shirt aan van de WE en ze vragen hoeveel die kosten. Als ik zeg €14,- vinden ze het hartstikke veel. En als ik zeg dat die prijs voor bij ons best wel goedkoop is vinden ze het maar raar. Farouk laat me trots zijn Gucci-riem zien die hij voor 5 cedi (€ 2,50) heeft gekocht. Als ik hem zeg dat het waarschijnlijk een neppen is geloof hij het volgens mij niet echt. Hij heeft het over Gucci, Prada en Tommy Hilfinger alsof het de H&M, de WE of welke andere normale winkelketen is. Ik vertel hem dat een normaal wit long-sleeve shirt bij Tommy Hilfinger echt geen 5 cedi of €14 euro kost maar eerder €80,-. Weer een verbaasd gezicht. Ik heb een vermoedde dat ze denken dat de Gucci, Prada en Tommy Hilfinger hier allemaal echt is en dat de hele westerse wereld in die kleding rondloopt.
Zaterdagmiddag vraag ik opnieuw naar het gas. En dan zegt Omundi, dat kunnen we vandaag gaan halen! Ik spring bijna een gat in de lucht. En s’avonds geniet ik van mijn thee en heerlijk gekookte aardappels met boontjes, tomaat en bij gebrek aan vlees een omelet. Ook de waterpijp is eindelijk opgegaan (na 2 weken het commentaar, ja vanavond gaat hij open) dus een grote watertank zit weer vol, daar kan ik een week mee vooruit denk ik. Ik heb weer gas, de elektriciteit valt af en toe nog uit maar tot nu toe was het niet langer dan een uurtje en ik heb weer voldoende water zodat ik zonder te deken aan een watertekort mijn was kan doen. En het leven hier in Tamale is weer een stuk aangenamer en zonder problemen! Na het goede nieuws van Omundi ga ik samen met Muna in de stad stoffen kopen voor een rok of misschien wel twee, zoveel stof heb ik gekocht :). Komende week ook maar terug om stoffen te gaan kopen voor een kussensloop want sommige prints vind ik een beetje te druk voor een rok en een shirtje.
Zondagmiddag ga ik met een stel Belgische meiden ( Charlotte, Nathalie en Charlotte) en een Nederlands meisje (Daphne) naar het VRA zwembad. Het ligt een stukje uit de richting maar schijnt wel de moeite waard te zijn. Het zwembad ligt in een bungalowpark van werknemers van een bepaalde elektriciteitsonderneming. Het is zo’n vreemde gewaarwording om het bungalowpark binnen te rijden. Overal staan nette huisjes, met allemaal een eigen tuin omheind met een laag hekje. Overal, in elke tuin, staan vuilnisbakken. Het ziet er georganiseerd uit en vreemd groen want het staat er vol met bomen en struiken en overal is gras. Het lijkt net een camping in Frankrijk, alleen de geiten die gewoon op straat lopen laten je iets anders vermoedde. Ook het zwembad heeft iets totaal on-Ghanees. Het ziet er niet meer uit zoals Afrika, zo groen. Overal gras, er is een ligweide waar we kunnen zonnen en je moet douche voordat je het zwembad in gaat. Want…. er zijn verschillende werkende douches! Als ik mijn ogen sluit waan ik me bijna weer terug in Europa, ergens op een camping tijdens de vakantie. Alleen de zon brand te fel voor Europa en het feit dat er in het zwembad alleen maar zwarte mensen zwemen (of een poging doen tot) herinnerd me eraan dat ik toch in Afrika ben. Na het zwemmen ben ik samen met Charlotte en Daphne gaan eten bij Luxury. Een nieuw restaurant dat zij al kende, ik neem een hamburger (en die eet ik thuis bijna nooit) maar ik heb er even behoefte aan ;-). We sluiten af met Ghanese appeltaart omdat we eens gek willen doen. Hij was best wel lekker die appeltaart. Als ik rond 9 uur terug fiets van het internetcafé naar het huis is het helemaal niet zo donker als normaal. Het is volle maan en ondanks die schapenwolkjes die voor de maan hangen heb ik toch een schaduw. Een schaduw in het donker… Het was helemaal niet zo pikdonker als normaal, en om terug naar huis te fietsen is dat af en toe wel fijn want mijn hoofdlamp geen nu ook weer niet zo veel licht ;-). Dus dank u maan.
Tot nu valt hoe bruin ik al ben geworden flink tegen, zelfs na een hele dag bij het zwembad. Maar ik hoop dat we nog vaker gaan (elke zondag ;-) even relaxen) zodat ik mijn bruine huid mooi kan opbouwen. Maar het is waarschijnlijk zoals ik al tegen Daphne zei: We hebben waarschijnlijk pas door hoe bruin we zijn als we terug zijn, want hier ben je altijd wit (of rood) hoe veel bruiner je dan normaal ook bent.
Zoals de titel al zegt, ik waardeer opeens enorm hoe gemakkelijk wij het hebben wat betreft gas, elektrisch en water. Dat er gewoon warm water uit de kraan komt, dat er water uit de kraan komt, dan de stroom niet zonder een verklaring uitvalt en dat er gewoon gas is en dat wij niet met gasflessen werken. Je ziet opeens hoe normaal je sommige dingen beschouwd terwijl ze hier niet van zelfsprekend zijn. En heeft me ook laten inzien hoe afhankelijk je bent van water, gas en licht.
Toch weer een lange blog ;-) :-P, en toch was er niet zoveel te beleven de afgelopen week. Daarom ook niet zoveel foto’s. Ik had mijn camera niet bij me naar het zwembad dus op die foto’s moeten jullie nog even wachten tot de volgende keer.
De weinige foto’s staan hier: http://picasaweb.google.nl/107265285349143890865/DeWaardeVanElektriciteitGasEnWaterWeetJePasAlsHetErAanOntbreekt#
Ik heb gehoord dat sommige mensen me sms’je sturen. Ik heb tot nu toe niets ontvangen maar dat ligt aan mijn simkaart, andere mensen hier hebben ook hetzelfde probleem (en sommige ook weer niet). Dus als ik niet geantwoord heb, ik heb de sms’jes niet ontvangen. Mailtjes komen wel altijd aan en zijn hartstikke welkom! Ik vind het leuk om van jullie te horen!
Lieve groetjes en tot de volgende blog!
-
23 Augustus 2010 - 16:02
Anne Heeren:
Hey Miriam!
Wat een leuk, en herkenbaar, verhaal weer ;) Ik was zo blij voor je toen ik hoorde dat je weer water en gas had want ik leefde echt met je mee... Goed om te horen dat je het goed kunt vinden met andere vrijwilligers! Geniet nog van je tijd daar want het vliegt voor bij! Groetjes aan iedereen daar! -
23 Augustus 2010 - 16:22
Kevin:
Hey Miriam,
Je hebt toch echt wel een beetje moeten afzien, maar als je terug bent zijn dat juist de charmes van Ghana. Bovendien ik heb me altijd gewassen en de was gedaan met koud water :-P. Vond het super gezellig om vorige week even lekker lang bij te kletsen. Blijf schrijven dan blijf ik lezen.
Ik ga zo in een lekker warm, stromend bad!!
Kevin -
24 Augustus 2010 - 17:16
Helma Heeren:
Hoi Miriam,
Leuk om je verhalen te lezen! Je hebt al heel wat meegemaakt, ik hoop voor je dat alle ongemakken nu voorbij zijn, maar het blijft Ghana dus....
Ik vond het leuk om je daar te ontmoeten en wens je nog een supertijd toe!
Groetjes! -
27 Augustus 2010 - 13:25
Annette:
hoi Miriam, jeetje, dat was afzien.Lijkt me niets om zonder water en stroom te zitten. Wij zijn nu net terug van zo'n franse camping waar je over schreef.Al je weer thuis bent waardeer je de luxe van warm stromend water nog veel meer. Blijf maar schrijven. ik vind het erg leuk om je belevenissen te lezen. Groetjes, ook van Harm
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley