Mole National Park

Op advies van Tessa hebben we ons tweede weekend in Ghana aangegrepen om naar Mole National Park te gaan, dat ongeveer 170 km van Tamale ligt, en het grootste wildpark van Ghana is. Tessa vertelde ons dat de tweede week de ergste week zou worden, ziek zijn en heimwee zouden in die week toeslaan. Wij maar wachten, maar niets. Oké, ik heb af en toe last van heimwee maar heel erg is het nog niet geweest en ziek zijn heb ik ook nog mooi kunnen uitstellen. Zelf denk ik dat de derde week het ergst wordt. Anne is nu weg, ze gaat rondreizen in Ghana met haar ouders en komt pas weer over anderhalf week hierheen. Dus ik zit nu hier met twee meiden die ik net een paar dagen langer ken dan alle mensen hier. Ik ben benieuwd.
Maar terug naar de reis naar en de belevenissen in Mole National Park ( van donderdag tot en met zondag). De kaartjes voor de Metro Bus hadden we donderdagochtend al gehaald na er op het busstation / taxistation er te zijn achter gekomen dat ze opeens het hele Metro Mass Transport Busstation hadden verplaatst, want 3 weken geleden lag het toch nog echt op die plaats. Een groep taxichauffeurs wilde ons wel helpen en ons brengen, maar omdat wij geen flauw idee hadden waar we naar toe moesten en hoe ver dat was zagen ze ons denk ik als perfecte ‘slachtoffers’ voor het vragen van een hoge prijs. 5 cedi in totaal, en normaal kost een ritje 40 pesowa (de Ghanese centen) per persoon dus dit was afzetterij. Opeens was het best wel ver weg (terwijl het eerst nog zo dichtbij was) en zou het veel moeite kosten om ons daar heen te brengen. Wij maar weggelopen opzoek naar een andere taxi maar ze kwamen ons achterna, ze willen tenslotte je wel als klant hebben maar proberen eerst nog wat. Omdat we met dezelfde taxi door wilde naar de Polytechnic voor het onderwijsprogramma hebben we uiteindelijke 2 keer 40 pesowa per persoon betaald, miss te veel maar de taxichauffeur bleef wel netjes wachten met onze bagage nog in de auto. Op het busstation kwamen we Jason tegen (een jongen van een jaar of 17 die overal te vinden is en graag bereid is om te helpen, zonder er iets voor te krijgen) en Norgy (een van de kennissen van Anne die ons ook al herkende). Zij hebben ons geholpen met het kopen van de kaartjes. Vervolgens met de taxi naar de Polytechnic waar we ondanks alle extra bezigheden en het maar een kwartiertje eerder vertrekken toch nog op tijd kwamen en veel eerder dan onze mede onderwijsgenoten. Na een vierde dag onderwijsprogramma dat ze gelukkig korter lieten duren dan gepland (Ghanezen gaan heel gemakkelijk met tijden om) omdat wij op tijd de bus moesten halen vertrokken we om 11 uur richting het centrum. Veel vroeger dan gepland, we hadden gerekend op 1 uur, dus snel nog even gaan lunchen in Sparkles met Anne. Tijdens de lunch even gebeld naar het Mole Hotel om een kamer te reserveren omdat ik me daar veel beter bij voelde dan op de gok daar naar toe te gaan en uiteindelijk geen kamer te krijgen en dan buiten te moeten slapen op een matras en vervolgens omdat je op een matras slaapt nog steeds de volle prijs te betalen. De bus zóú om 13.30 vertrekken was ons verteld, iemand anders zij weer 14.00 uur, dus vertrokken we om 13.00 naar het busstation na afscheid te hebben genomen van Anne die zondag terug naar Accra zou vertrekken. De rit naar het busstation ging nu prima, gewoon 40 pesowa per persoon geven en NOOIT vragen wat het kost want dan wordt het automatisch meer. Op het busstation liepen we Jason weer tegen het lijf die een tijdje bij ons heeft gezeten om te kletsen. Plotseling was hij weg en kwam niet meer terug, dus op een bepaald moment hebben we maar een van de vrouwen die van de Metro organisatie is gevraagd of ze ons kon komen halen als de bus er was. Er zit namelijk totaal geen systeem in daar, er komen bussen binnen met bordjes erop die vervolgens niet kloppen want op het bordje van onze bus stond nergens Mole of Larabanga (het dorpje vlak voor Mole). Het was dus hopen dat iemand ons kwam halen en opletten op de andere blanken op het busstation want die gaan meestal ook naar Mole. Om 14.00 geen bus, om 14.30 geen bus. En we maakte ons niet druk, het was een beetje vervelend om daar gewoon te zitten, maar we hoopte dat het niet 4 uur zou gaan duren zoals het bij Anne was gegaan. Iets na half 3 kwam iemand ons halen dat de bus naar Mole er was, even het wantrouwen omdat we nergens konden zien dat het de bus naar Mole was maar ook de andere blanken stonden er en ook de controleur zei het dus mijn bagage maar in die bus geduwd. Meteen na het binnengaan van de bus was er daar het eerste kleine probleem, er zat al iemand op onze plekken. Wij hadden zoiets, dat hoort, dus we zijn maar twee plaatsen daarvoor gaan zitten. Maar al snel kwam er dus al iemand voor die plekken, we moesten er absoluut af en die mensen die op onze plekken zaten maar er vanaf sturen. Ondertussen staat het hele gangpad vol met mensen en wordt er luidruchtig geschreeuwd in het Dagbani (de lokale taal) waar je natuurlijk niets van verstaat. De vrouw die op mijn plaats zat (nr. 31, ik vergeet het nooit meer) wilde niet opstaan want … zij had ook een kaartje waar 31 op stond. Daar sta je dan, in een overvolle bus waar je geen kant opkunt. De vrouw die ons van onze plaatsen had gestuurd was gelukkig heel behulpzaam en riep de controleur en zij geruststellend dat wij wel gelijk zouden krijgen. Na veel heen en weer geschreeuw van de vrouw en de man die de kaartjes hadden gekocht en op onze plek zaten: “We hebben het hier vandaag om 9 uur gehaald!” (waarop wij tegen elkaar zeiden: “Hah, wij gelukkig al om 8 uur.”) merkte de controleur op dat ze verlopen kaartjes hadden (of zoiets, het was nogal moeilijk te volgen) maar uiteindelijk werd ik op mijn plaats geduwd daar de controleur terwijl de man en de vrouw nog steeds verontwaardigd stonden te schreeuwen. Ze bleven toch in de bus, maar zouden moeten wachten op een zitplaats later op het traject. Om ongeveer 15.00 zijn we dan toch echt vertrokken. De weg uit Tamale is prima, gewoon asfalt. Maar daarna kwam volgens Anne de ‘slechtste weg die ik ooit gereden heb’ , dus zelfs nog erger dan die vanuit Accra waar we uit onze stoel gekatapulteerd werden. Nu oogde de Metro-bus lang niet zo perfect in orde als de STC-bus (de ramen rammelde bij elke bult, zelfs op het asfalt) dus ik was benieuwd. Na een korte stop om vrouwen de kans te geven eten te verkopen aan de buspassagiers reden we toch eindelijk de slechte weg op. Eerlijk: het viel mee. Ik had veel erger verwacht, ik werd niet uit mijn stoel gekatapulteerd en aangezien de ramen allemaal openstonden (rammelend) was het prima uit te houden met de wind. Het enige is, ik heb tijdens die 3 uur op die weg constant op een trilplaat gezeten. Zo een zoals in het fitnesscentrum staat, alleen dan voor 3 uur lang (met enkele tussenstops om mensen uit te laten stappen). Maar aangezien je er niets aan kunt doen, hebben we erom gelachen, geklappertand en gezegd dat we hier toch wel een mooi figuur aan zouden moeten overhouden. Rond een uur of half 7 kwamen we aan in Larabanga, het dorp op ongeveer 6 km van het Mole Hotel, de ingang van het park ligt op 1 km. In Larabanga bleven we héél lang staan, misschien was de buschauffeur bidden want het gebed was bezig. We zaten met nog maar 6 mensen in de bus, wij drieën en een andere vrouw die naar het park ging (die ons eerder geholpen had en ons waarschuwde voor de jongens die op ons af zouden komen zodra we naar Larabanga zouden gaan), en nog twee andere mensen die op de weg naar het hotel uitstapte bij hun dorpjes die in het park liggen. Na bij de ingang 5 cedi entreegeld te hebben betaald (ja zelfs hier werkt mijn studentenpas, dus 5 cedi ipv 10) reden we naar het hotel. Ondertussen was het pikkendonker maar we zagen nog wel een dier snel wegschieten in het bos langs de weg. Bij de balie kregen we te horen dat de kamer die gereserveerd hadden morgen en overmorgen niet meer beschikbaar was omdat er morgen een hele grote groep toeristen zou komen. We konden wel 3 dagen lang in een van de slaapzalen terecht (3 stapelbedden) dus hebben we dat maar gedaan, was ook nog goedkoper en dan hadden we tenminste voor 3 nachten hetzelfde bed. In de slaapzaal konden we gelukkig nog 3 bedden claimen in plaats van op een matras op de grond te moeten slapen. In Mole troffen we twee vrienden van Femke, Sara en Ken. Na een begroeting op de Belgische manier (maar 1 kus ipv 3 op de wang) ons eten maar besteld, er was niet veel meer dus had ik gewone rijst besteld. Uiteindelijk kreeg ik jolof-rice. Dat is rijst die al gekookt is in tomatensaus, omdat er maar 1 gewone rijst kwam en 2 jolof-rice op tafel verschenen. Maar goed, het was eten en we hadden honger en dorst na de busreis, want je drinkt niet veel omdat je pas naar het toilet kon in Mole zelf (en vanaf het moment dat je op het busstation staat heb je geen fatsoenlijke wc meer in de buurt). Na het eten maar vroeg naar bed gegaan (toch weer 11 uur) want de volgende morgen ging de wekker om 5.50 want de safari zou om 6.30 beginnen.
5.50 opstaan ging prima, en zonder ontbijt achter de kiezen maar met een fles water en een rol koekjes op zak vertrokken we naar het Information Centre voor de wandelsafari. Na een kort verhaal over het park, waar ik jullie niet mee ga vervelen want het staat vast ergens op internet voor de geïnteresseerden onder jullie, werden we in groepen ingedeeld en er werd een bewapende parkwachter/gids aan elke groep toegewezen. Na uitleg te hebben gekregen van onze gids (het is 50/50 dat we olifanten zien, geen foto’s maken van de mensen in de dorpen, en voorzichtig zijn want het park wil graag zijn reputatie van 0 gewonden / doden behouden) vertrokken we de bushbush in. De gids liep gewoon van de weg af de struiken in. In Mole staat bijna alles vol met muntplanten, het rook er dus heerlijk tijdens de safari. Het is alleen raar dat ze niet weten wat ze er mee kunnen doen, ze gebruiken het om muggen weg te houden en toen we vertelde dat er thee van kan worden gezet werden we vreemd aangekeken want niemand heeft het ooit geprobeerd in het geval het giftig zou zijn. Vrijwel meteen kwamen we antilopen tegen, al mochten we ze van de gids geen antilopen noemen. Er waren Cobs, Bush Bucks en Water Bucks. Het eerste dier wat we zagen was een Bush Buck (te herkennen aan de strepen) en meteen draaide alle foto camera’s overuren :). Niet veel verder stond een hele kudde Cobs (gewone antilopen). Het was echt prachtig die dieren in hun natuurlijk omgeving te zien, hun echte omgeving niet die nagebouwde in de dierentuin. Na een half uurtje lopen tussen de struiken en bomen door en vele antilopen verder bracht de gids ons terug naar de weg en gingen we richting het dorpje waar de gidsen en nog andere mensen wonen. Op het voetbalveld kwamen we de familie Warthog tegen (everzwijnen, ook wel bekend als Pumba). Zich niets van ons aantrekkend liepen ze langs ons heen. Bij het dorp waren nog meer Warthogs te vinden en ook Babboons, bavianen. De 3 wijze vrouwen zaten ons op te wachten, maar vertrokken snel met hun baby op de rug toen we te dichtbij kwamen. Ik heb me echt verbaasd hoeveel Warthogs en Babboons er gewoon in het dorp rondliepen. Onze gids had een grote verassing voor ons, hij had ze al gezien maar wij niet, want waarop zouden we om ons heen kijken als er op 5 meter apen en everzwijnen te zien zijn. We lopen om een huisje heen en daar staan ze. Olifanten!! Zwarte Afrikaanse olifanten! Iedereen werd stil en het enige wat je hoorde was: “wauw” of elk ander woord met zo’n betekenis. Ze stonden echt dichtbij, op zo’n 10 a 20 meter denk ik en ze stoorde zich niet aan ons en liepen rustig om het dorpje heen terwijl wij (al foto’s makend) achter hen aanliepen. Fotocamera’s werden van hand gewisseld om zelf met de olifanten op de foto te gaan om te bewijzen dat je ze toch echt gezien had. Op dat moment kreeg ik ook een sms’je van mam. Ik sms’te terug: “Olifant op 10 meter, everzwijn op 5.” Het antwoord hierop was: “Echt waar of hou je me voor de gek.” Mam, het was echt waar ;-). Ik vond het zelf ook onwerkelijk maar het was toch echt waar. We hebben daar ongeveer een half uur staan kijken naar hoe de olifanten zich langzaam om het dorp verplaatsten en houten takken aan het eten waren. We hebben zelfs een olifant gezien met ‘een vijfde been’, zoals de gids het mooi zei. (zie foto’s voor diegene die willen zien hoe dit nou precies zat). Na een half uur naar de olifanten te hebben gestaard vroeg onze gids of we nog verder wilde. ;-). Hij bracht ons naar de savannevlakte die een stuk lager dat het hotel en het dorp ligt. Daar zagen we nog verschillende antilopen soorten (o.a. een Waterbuck). In de grote waterpoel waren de olifanten helaas niet want ze waren tenslotte nog bij het dorp. Na een wandeling van 2 uur, inmiddels was het 9 uur hadden we toch wel trek in ontbijt. Dit duurde weer even omdat ons ontbijt blijkbaar niet bij de prijs was ingegrepen en van Sara en Ken wel. Verwarring bij de obers. Na ongeveer 3 kwartier toch ons eten gekregen, een omelet en 2 sneetjes brood met boter en jam. Niet echt genoeg na een zware ochtendwandeling maar oké. Na wat relaxen zijn we ’s middags naar Larabanga vertrokken, en na flink wat onderhandelen met de taxichauffeur (hij vroeg veel te veel) toch eindelijk vervoer gevonden. De moskee was ons verteld stelde niet heel veel voor, maar toch gingen we hem maar zien. Na wat gegeten te hebben in Larabanga nam een jongen Oli ons mee naar de moskee, totaal gratis zei hij. Maar bij de moskee kwam de aap uit de mouw, of het boek in dit geval. We moesten en we zouden 2 cedi per persoon betalen om de moskee te zien, maar aangezien we er al voorstonden konden we daar niet meer onderuit (sneaky gedaan dus). Omdat we het niet helemaal vertrouwde omdat het voor hetzelfde geld in zijn eigen broekzak verdween (boek of niet) gingen we er dus tegen in. Maar hij begon te dreigen, dit kon toch niet, hij wilde ons verhaal totaal niet horen en op een bepaald moment had hij bijna de politie al aan de telefoon. Toen toch maar de 10 cedi gegeven en niet al te vriendelijk gezegd: en nu hoepel je op en laat je ons met rust. Wij maar foto’s gaan maken van die moskee, die echt tegenviel (mythe of geen mythe), maar na de grootste moskee in Marokko gezien te hebben vallen alle andere moskees hier in het niet. Maar na 5 minuten waren we van de schrik en nerveusiteit bekomen en vonden we (Femke en ik) dat hij ons voor die 2 cedi pp toch wel iets meer mocht geven, hij had ons tenslotte de geschiedenis en het verhaal van de moskee beloofd. Hem weer aangesproken en gezegd, we hebben nu betaald dus je zult het ons ook vertellen. Het ging met tegenzin maar toch vertelde hij het. Een profeet kwam en die kwam een steen tegen, een heilige steen (die lag 15 minuten lopen verder op) en vanaf die steen heeft die profeet een speer gegooid die ergens terecht kwam. Toen hij de speer terugvond lag deze binnen de fundamenten van de moskee. (even in het kort) Ondertussen stond er ook al een hele groep kinderen om ons heen, die allemaal je hand, vinger, pols of arm willen vasthouden. Femke stond ondertussen weer met Oli te praten en probeerde hem onze kant uit te leggen, waar hij nu opeens wel begrip voor scheen te krijgen. Hij voelde zich schuldig en bood Femke, en dus ons ook, een tour rond het dorp aan. Na de vragen of ik een voetbal wilde kopen af te slaan (het mocht ook een volleybal zijn toen ik vertelde dat ik niet van voetbal hield) begonnen we aan de tour, die toch wat langer was dan een rondje om twee huisjes. We kregen een hele rondleiding door bijna alle communities in het dorp, we kregen te zien hoe sheabutter werd gemaakt en we kregen een les over welke bomen er groeide (met een toets aan het einde, welke boom is dit? Ehm.. mango? Anti-malaria?) Na 2 uur slenteren door het dorp en talloze kinderhandjes te hebben vastgehouden liet hij ons de waterplaats nog zien waar de dorpbewoners water gaan halen. Ik heb bewondering voor de vrouwen die een grote schaal water (minstens 30 liter) op hun hoofd kunnen dragen. Na een heuse fotosessie met de kinderen aan het water, vertrokken we weer naar het dorp waar Oli een taxi terug naar Mole voor ons regelde. Dankzij hem kregen we korting. Aan het begin van de rondleiding was ik nog steeds sceptisch over hem, maar aan het einde had hij iets van het vertrouwen dat hij had verloren door het gedoe bij de moskee weer terug. Terug in Mole ons avondeten besteld (of opnieuw besteld omdat we het ’s morgens al hadden aangegeven wat we wilde) en een uurtje later kregen we het. Wachten op het eten is in Mole doodnormaal. Na het eten hebben we nog even gekletst aan daarna zijn we gaan slapen, tenslotte duurde de dag al lang genoeg. Vooral omdat ik besloten had om de volgende ochtend opnieuw op wandelsafari wilde (nog een keer olifanten zien!! Ik vond het zonde om uit te gaan slapen, dat kan ik ergens anders ook). De rest wilde uitslapen (in een slaapzaal waar de rest allemaal op staat om kwart voor 6). De volgende morgen ben ik met 2 Nederlandse meisjes naar de safari plaats gelopen en na een gids te zijn toegewezen die dacht leuk te zijn (weet je wat je net getekend hebt? Je huwelijksakte! Waarop mijn antwoord was dat hij dan ook met een man zou moeten trouwen aangezien er ook mannen namen op die ‘huwelijksakte stonden. Het was tenslotte het boek van de safari.) Die ochtend duurde het lang voor dat we dieren zagen, zelfs antilopen. Na een half uur zagen we pas een paar antilopen maar omdat de gids ons de savanne vlakte op leiden zagen we er al snel meer. Niet zoveel Baboons en Warthogs vandaag maar die had ik gisteren al gezien dus dat vond ik niet erg. Zolang die olifanten maar kwamen. Deze gids leiden ons niet over de meest gemakkelijke wegen, recht door de struiken, over boomstammen die over riviertjes lagen maar uiteindelijk stelde hij ons niet teleur. Ik heb kuddes van de antilopen en de waterbuck gezien, en die laatste had ik gisteren maar heel even gezien. Gelukkig bellen de gidsen elkaar zodra er iemand olifanten gezien heeft. (zo ging het gisteren ook) De olifanten waren gespot op de open vlakte dus daar gingen we naar toe, lopend door het lange gras met poelen die je past ziet, of voelt, zodra je erin staat. Er stonden twee olifanten aan de rand van de open vlakte maar we mochten niet zo dichtbij als gisteren, misschien omdat we op de open vlakte veel kwetsbaarder waren als een olifant zich opeens zou bedenken, hey, mensen laat ik eens op ze af rennen. Al snel liepen we door en ik begreep niet waarom, maar al snel werd het duidelijk. De rest van de kudde olifanten lag in de waterpoel! Aan de rand van de waterpoel heb ik prachtige foto’s kunnen maken van de olifanten en ook een krokodil, waar niets mee gebeurde toen die dicht bij de olifanten kwam. Na weer een half uur daar te hebben staan kijken en olifanten te hebben zien snorkelen en spelen in het water moesten we toch weer terug naar het hotel omdat het al bijna 9 uur was. Inmiddels waren ook Femke, Anne, Sara en Ken wakker en gingen we samen ontbijten. Maar door de grote groep van toeristen die de avond van te voren waren aangekomen was het superdruk, dus pakte we maar een tafeltje aan het zwembad. Maar voor dat de bediening door had dat we daar ook eten wilde was het alweer een half uur verder, 10 uur. De ober die we kregen wist niet precies wat ze hadden maar hij nam de bestelling op van Anne en Femke op en voor de rest zou hij een andere ober sturen die er wel verstand van had. Die kwam niet.. tegen 11 uur maar weer gezwaaid naar iemand, de vrouw zwaaide vrolijk terug. Daarna toch maar iemand geroepen, we konden eindelijk bestellen maar de bestelling van Femke en Anne was foetsie. Onder tussen hadden we allemaal erge honger, vooral ik die al sinds 6 uur op was en enkel water en een paar koekjes had gehad. Dus bestelde we nog maar 3 toast extra, om het de vrouw nog maar ingewikkelder te maken. Om kwart voor 12 hadden we toch eindelijk ons eten, dat binnen 5 minuten op was. Met de rekening brengen waren ze een stuk sneller maar het geld ophalen duurde toch weer wat langer. Daarna ben ik even op het platform / balkon gaan zitten met het uitzicht op de waterpoel en de vlakte. Daarna mijn bikini aangetrokken en gaan zwemmen, heerlijk, even niet zweten. Maar ik was ondertussen van de wandelsafari en het ontbijt in de volle zon al verbrand dus het zonnen heb ik maar achter wegen gelaten. Op een bepaald moment kwam er opeens een hele Ghanese schoolklas bij het zwembad staan (waar ze vandaag kwamen weet ik niet) en die gingen maar staat kijken. Naar ons en naar het zwembad. En toen kwamen er nog 2 schoolklassen bij en gingen naar de blanken kijken in het zwembad en naast het zwembad. We voelden ons echt heel erg bekeken dus hadden we de handdoeken maar om ons heen geslagen. Aangezien de safarigids er met zijn geweer bij stond zei ik maar dat we misschien Extraordinary Wildlife waren dat ook bekeken moest worden. Na een kwartiertje vertrokken de schoolklassen weer waarna ik me weer heb omgekleed en weer op het bordes ben gaan zitten om wat te schrijven. Heerlijk die rust, alleen de wind en vogeltjes en af en toe wat geschreeuw vanuit het zwembad. Helaas werd mijn rust en inspiratie verstoord door een Ghanees die naast me kwam zitten en die vond dat hij maar moest gaan kletsen ondanks dat ik daar rustig aan het schrijven was. Ik wilde hem niet al te grof afpoeieren, maar helaas begreep hij het niet als ik opnieuw begon met schrijven. Anne kwam me redden om te vragen of ik mee een kaartspelletje wilde spelen, dus ik maar snel weg. Maar ik had daar uren kunnen zitten, genietend van de rust en het prachtige uitzicht (zie voorlaatste foto). Na de rest van de middag te hebben gekaart en daarna te hebben gegeten gingen we de kamer betalen en de bus reserveren voor de volgende ochtend. Het betalen ging prima, 36 cedi pp voor 3 nachten (dat is ongeveer 15 euro) alleen vroeg de man na het betalen of hij mijn telefoonnummer mocht hebben, hij was tenslotte nu mijn ‘friend’ en wilde me opzoeken in Tamale. Ik heb hem even aangekeken met een verbaasde uitdrukking op mijn gezicht (ik kende die vent net 2 minuten) en heb toen gezegd dat ik mijn telefoon nummer niet uit mijn hoofd weet (iets dat ook nog de waarheid is ook). Hij ging er niet verder meer op in gelukkig. Tegen 9 uur zijn we richting de slaapzaal gegaan omdat ik en Anne nog wilde douche voordat we gingen slapen omdat de volgende morgen de bus om 4.00 zou vertrekken. (de reden voor dit vroege onchristelijke tijdstip weten we nog steeds niet, maar het was nu eenmaal de enige bus naar Tamale) Helaas hadden we ook 3 Amerikaanse meiden (die met niemand rekening hielden, luid kletsen tijdens het opstaan terwijl er mensen liggen te slapen etc.) op de zaal liggen die met z’n drieën bijna al het water hadden opgebruikt en voor de andere 7 mensen waarvan er toch nog 2 zich wilde wassen maar een bodempje water hadden achtergelaten. Na zuinig te hebben gedouched zodat Anne ook nog kon en we eventueel de wc nog konden doorspoelen maar het bed ingedoken om toch nog een paar uurtjes slaap te krijgen.
De volgende morgen zo vroeg op staan viel wel mee, dus bus vertrok uiteindelijk om 4.30 (de Amerikaanse meiden riepen om 4.01 al dat het toch echt niet kon zo en dat ze dood gingen als die bus niet snel kwam) en na opnieuw voor 3 uur op een trilplaat te hebben gezeten en een ontbijt dat bestond uit twee Ghanese oliebollen (gefrituurd deeg hier) waren we om kwart voor 9 weer in Tamale. De rest van de dag hebben we in het internetcafé en het huis doorgebracht en na ’s avonds nog wat gegeten te hebben bij de Giddie Pass waren we allemaal doodmoe en gingen we vroeg naar bed, tenslotte was er geen kans op uitslapen want voor het onderwijsprogramma moesten we om 6.50 opstaan.
De olifanten waren echt prachtig, het is een hele mooie plek. Als ik nog een kans krijg om nog een keer te gaan, misschien zelfs alleen, denk ik dat ik het doe. Geef mij wilde dieren om te zien en ik ben gelukkig!
Opnieuw is deze blog waarschijnlijk véél te lang. Daarom komen de verhalen van deze week, met een bezoek van Kevin en een avontuur met een taxi, in de volgende blog.
De foto’s zijn te vinden op:
http://picasaweb.google.nl/107265285349143890865/MoleNationalPark#
Lieve mensen, mijn telefoonnummer is veranderd omdat ik van provider ben gewisseld waarmee het veel goedkoper bellen is naar Nederland. Het nummer is +233203502314 (let op! Veranderd!)Ik hoop dat het werk en jullie eventuele sms’jes kan ontvangen!
Lieve groetjes en tot de volgende blog!