De eerste 4 dagen in Ghana

Na een reis met het vliegtuig, de auto in de Accra en een busreis van 12 uur over een hobbelige, ja echt hobbelig weg, soms werd je echt uit je stoel gekatapulteerd, ben ik dan eindelijk aangekomen in Tamale in het ICLI huis. Hieronder kunnen jullie het verhaal vinden over de eerste 4 dagen. Een lange blog dus!!
Na zondag toch echt van de laatste vrienden afscheid genomen te hebben na de wedstrijd Nederland – Spanje werd ik maandagmorgen wakker met nog steeds het onwerkelijke gevoel dat ik diezelfde avond in een ander bed zou slapen in Accra. Op Schiphol vond het zware afscheid met mijn ouders en broertje plaats. Na veel omhelzingen, kussen en knuffels, en na veel gezwaai vlak voor de paspoortcontrole begon de reis in mijn uppie. In het vliegtuig kregen we te horen dat we al een uur vertraging hadden vanwege drukte boven Frankrijk (waarschijnlijk slecht weer). Helaas was het bewolkt en regenachtig dus veel van Nederland heb ik niet gezien vlak na het opstijgen. Boven Spanje werd het weer beter en heb ik veel kunnen zien, luchtfoto’s zijn al mooi maar dit is nog mooier. De luxe in het KLM vliegtuig, onder andere een grote filmbibliotheek die je wel even bezig houdt, laat je bijna vergeten dat je onderweg bent naar Afrika. Maar toch, op een bepaald moment vlieg je toch boven de grootste zandbak van de wereld. En ja, ook daar kan het bewolkt zijn, inclusief grote zandstorm onder de grote wolken waar we omheen vlogen. Rond 7 uur plaatselijk tijd landen we in Accra. Overal op het vliegveld hangen Ghanese vlaggen en spandoeken waarmee de Black Stars (het Ghanese voetbalteam) door zijn verwelkomd. Overal zijn nog dingen te zien die met de World Cup te maken hebben. Na de migratiedienst en het ophalen van de bagage loop ik naar buiten in de hoop daar snel iemand van ICLI te vinden. En in de aankomsthal staat Adam met het bordje ICLI op me te wachten. Samen wachten we op Femke en Anne (de 2 meiden uit België waarmee ik in het ICLI huis zal verblijven) die net geland zijn vanuit Brussel. Op de tv in de aankomsthal wordt de wedstrijd Nederland – Spanje herhaald dus uiteraard vraag Adam daar wat over tijdens het wachten. Hij verteld me dat iedereen hier voor Nederland was, helaas heeft het niet mogen helpen. Een half uur later komen ook Femke en Anne naar buiten en samen gaan we naar Adam’s auto waar toch mijn grote opluchting alle bagage is kan ( 1 grote koffer en 3 backpacks). Accra is echt een grote stad, met een druk verkeer vol toeterende auto en motors. Al snel verlaten we het businesscentrum bij het vliegveld en komen we in de woonwijken. Het is maf, besef ik me in de auto, dat je deze vreemdeling compleet vertrouwt terwijl je die andere vreemdeling toch echt niet zomaar in de auto stapt. Het eerste hotel heeft de kamer die Adam voor ons gereserveerd heeft niet meer beschikbaar en de volgende 2 hotels hebben wel kamers, maar het 2e heeft maar 2 kamers en ik kan dan alleen in het derde hotel slapen (om de hoek). Ik voel daar niets voor en Adam begint te bellen om te regelen dat we toch nog met z’n drieën in het 1e hotel kunnen. We gaan terug naar het eerste hotel en dan is er opeens een kamer. Heerlijk met airco, er staat een gigantisch bed waar we met z’n drieën in kunnen slapen. Helaas geen stromend water dus die laatste douche verdwijnt al snel uit mijn gedachten. Adam neemt ons mee om ergens wat te gaan eten. We hebben alle drie wel honger want het is al 10 uur. Bij de grote weg vinden we een restaurant dat nog eten heeft, want hier in Accra, verteld Adam, sluiten de restaurants rond 10 of 11 uur OF wanneer het eten op is, wat bijna overal is. Na frietjes met een omelet voelen we ons wat beter en gaan we weer terug naar het hotel. Adam zegt dat hij ons morgen om 11 uur komt halen om een simkaart te halen en geld te wisselen. Na veel gedoe en veel geïmproviseer hangt eindelijk de klamboe (aan een touw dat tussen een haakje en de deur is gespannen). We gaan nog even buiten zitten om te lezen en te schrijven, op de achtergrond staat de tv aan met opnieuw de wedstrijd Nederland – Spanje, ik zie Nederland voor de derde keer verliezen. Om half 1 gaan we richting bed (tenslotte is het dan al half 3 Nederlandse tijd). We besluiten de volgende ochtend uit te slapen want we zijn alle drie kapot.
Iets over 9 gaat de wekker. En dan is mijn eerste kennismaking met de emmertjes ‘douche’. Het is helemaal niet zo erg en ik denk dat ik over 1 week wel handig genoeg in ben, vooral in het haren wassen. Om iets over 10 komen we buiten en komen we erachter dat we het ontbijt gemist hebben en, nee, er is nergens meer iets te eten. Beetje balen, maar met koekjes houden we het nog wel even vol. Adam staat netjes om 11 uur voor de deur en helpt ons met een simkaart (heel gedoe want opeens moeten ze geregistreerd worden en dan kan alleen op een Ghanese ID, maar Adam laat alles op zijn naam zetten). Daarna gaan we geld wissen, we lopen langs verschillende banken maar gaan nergens naar binnen. Uiteindelijk belanden we in een klein kantoortje waar we geld kunnen wisselen. Nu kunnen we gaan eten! Want na geen ontbijt en een paar koekjes hebben we flinke trek. Adam laat ons alleen want hij moet gaan werken en omdat we weten dat we bij het restaurantje waar we gisteren hebben gegeten fatsoenlijk kunnen eten gaan we daar terug. Na opnieuw friet met een omelet gaan we op zoek naar een bank om mijn travellercheques te laten inwisselen. Helaas, nergens een bank die dat doet, en nu nog steeds (in Tamale) heb ik nog geen bank gevonden. De middag brengen we door in het hotel, Ono (iemand van ICLI in Accra) belt dat hij wel een vriend weet die ons mee naar het strand kan nemen. Maar 2 uur later heeft nog niemand gebeld, om half 5 belt hij dan toch en zegt dat die vriend over een half uur bij ons is en of we zin hebben om wat met hem te gaan drinken. We vinden het prima. Adams (die vriend van Ono) neemt ons mee naar het vrijheidsmonument. Hij vertelt er trots over het monument en verteld ook trots dat hij voor de president werkt. Hij neemt ons nog even mee naar het strand en we lopen op de weg daarnaar toe over het grote marcheerterrein waar komend weekend de Black Stars worden gehuldigd, het is een heel groot plein met daar omheen grote tribunes. Tijdens het lopen, een paar 100 meter, van het monument naar het strand, wod het pikkendonker. Het donker valt hier supersnel in, binnen een half uur gaat het van schemering naar pikdonker. Het is heel erg wennen omdat je dan om 7 uur al met een gevoel zit dat het 11 uur is omdat het dan pas in Nederland zo donker is. Adams neemt ons mee naar Ono, waar we even mee kletsen en hij verteld dat hij binnenkort ook weer naar Tamale komt en ons misschien wel mee kan nemen naar Mole National Park zodat we de bus niet hoeven nemen, want hij heeft een hekel aan vroeg opstaan, de bus terug vertrekt namelijk om 4 uur ’s morgens. Wij vinden dat een aanlokkelijk aanbod, dus we hopen dat het doorgaat! Adams neemt ons mee naar een chinees waar we Fried Rice nemen. De ober zegt nog vriendelijk tegen Femke en Anne dat ze beter maar 1 schotel kunnen bestellen voor 2 omdat het veel te veel is. Maar ik die iets anders pak Fried Rice met kip ipv groente krijg wel een hele grote schotel alleen. Iets later staat er een enorme ovale schotel met een berg rijst voor me. Oeps, zoveel honger had ik niet hahaha. Na het eten brengt Adams ons terug naar het hotel waar Adam samen met Abu en Tessa zit die net zijn aangekomen met de bus vanuit Tamale. Tessa verteld ons heel veel verhalen over haar verblijf en na het uitwisselen van Bones seizoen 5 (jaah, ik heb een andere Bones-gek gevonden!) van mijn naar haar computer gaan we om half 3 slapen, ik moet er de volgende ochtend tenslotte vroeg uit ;-).
Om 6 uur gaat de wekker, snel de laatste dingen inpakken en wachten op Adam die ons naar het busstation zal brengen. Als Adam komt neem ik afscheid van Tessa die ik een goede terugreis wens en veel plezier tijdens de Zomerfeesten in Nijmegen! Het busstation ligt een stukje verder aan de weg, maar ik ben blij dat Adam ons brengt met de auto want met al die bagage! We moeten in de rij gaan staan met de bagage en wachten, daar ontmoeten we Richard (uit Ede), die ook met de bus naar Tamale moet. Samen met hem wachten we tijdens de hele procedures op het busstation, wachten tot het loket opengaat, de bagage wegen en betalen (6 cedi voor 73 kilo, dat is beter dan bij de KLM ;-) ), opletten waar de bagage heen wordt gesleept en vervolgens wachten op de bus die, zo is ons verteld, stipt op tijd vertrekt om 8 uur. Om 8.20 nog steeds geen bus, en waar je in Nederland dat staat te vloeken omdat die rotbus er nog niet is, staan we hier rustig te wachten onder het mom van “het komt wel, we kunnen veel willen maar er niets aan doen”. Eindelijk verschijnt de bus en wordt er ingeladen en als onze tassen zijn gebarricadeerd door andere tassen gaan we de bus binnen. Een gewone touringbus met gelukkig airco want 12 uur in een bloedhete bus zie ik veel minder zitten dan 12 uur in een bus met airco. Om 9 uur vertrekken we, het duurt door de drukte lang voordat we Accra verlaten hebben. We rijden eerst over fatsoenlijk asfalt tot we de nieuwe snelweg naderen, die zijn ze nog aan het bouwen (mooie tweebaans snelweg) maar we mogen er uiteraard niet overheen tijdens de aanbouw. Dus rijden we bovenlangs de snelweg, al hobbelend, bonkend en schuddend terwijl de gladde snelweg naar ons lonkt. Gelukkig duurt het niet langer dan een half uur en later rijden we weer over asfalt dat overigens ook niet hobbel vrij is. De eerste stop is om 11.00, in weet ik waar omdat ik geen kaart of niets heb, ik heb geen flauw idee wanneer Kumasi komt, waar we zijn en hoe lang we nog moeten. Op de eerste stop, is me door Anne verteld (die al in Tamale is en een andere Anne is dan die nu met me mee reist) zijn fatsoenlijke wc en daar maken we dan ook meteen gebruik van. Ook kopen we wat eten (Fried Rice, again) omdat we geen ontbijt hebben gehad en koekjes tenslotte ook niet alles zijn. ( uiteindelijk de hele reis volgehouden op een bakje Fried Rice en ca. 10 haverkoekjes, het verbaasd me hoe mijn maag zich heeft aangepast in de laatste paar dagen want grote honger heb ik nog niet gehad) We hebben geen flauw idee hoe lang de stops zijn maar al snel blijkt dat als de buschauffeur toetert iedereen weer terug de bus in moet. Ondertussen zijn de eerste Nigeriaanse film begonnen. Jeetje, ik kan er niets anders over zeggen. Het geluid staat snoeihard, het volume van de mp-3 speler komt er niet overheen. Als eerste krijgen we de film Pasion & Soul te zien, die vinden Anne en ik wel leuk maar na het 2e deel komt opeens een andere film. Beetje balen want we wilde allebei graag weten hoe het ontzettend ingewikkeld, nog erger dan GTST verhaal afliep. Na Pasion & Soul kwam twee films vol met verkrachtingen, intimidaties, familieruzies, moord etc. etc. Al met al niet echt super leuke films al vinden onze medebusreizigers ze allemaal leuk en grappig. Lezen ging af en toe als de weg niet te hobbeling was. Bij de tweede stop om 2 uur waren we pas in Kumasi dat nog steeds in het zuiden van het land ligt. Na even gebeld te hebben met Anne in Tamale wisten we dat we nog een hele trip van zeker 7 uur voor de boeg hadden. In Kumasi reden we door een straat waar ze echt alle onderdelen van een auto verkochten, los. Dus als je een auto zelf in elkaar wilt zetten met alle onderdelen, in Kumasi moet je zijn! Langs de wegen buiten de stad heen ligt overal het begin van het regenwoud. Langs de weg liggen overal kleine dorpjes met lemen huisjes, af en toe rood of geel geschilderd als reclame voor Vodafone of MTN (telefoonproviders hier). De derde stop is rond 6 uur in Kintanpo, we parkeren op een grote markt en meteen komt er een mensenmassa verkopers op ons af om hun producten te verkopen. We besluiten maar binnen te blijven want als blanke wordt je echt belaagd, zo ervaart Richard als hij even naar buiten gaat. Meteen na het vertrek uit Kintanpo valt het donker in en na een half uur zien we niets meer terwijl de bus met een rotvaart over de straat dendert. Opnieuw wordt er een film op gezet, en ik herken de namen van de acteurs… Passion & Soul deel 3 en 4! Anne en ik zijn blij en kijken vol verwachting na het einde, dat uiteindelijk een beetje tegenvalt en er gebeuren dingen die we niet helemaal begrijpen. Een vrouw is opeens hoofddetective terwijl ze nooit zoiets gedaan heeft… huh??? Abey belt ons waar we zijn (wat we niet weten) en dat we moeten bellen als we Tamale binnen rijden (iets waar wij ons over afvragen hoe wat dat zouden moeten weten, want bordjes hebben ze hier niet veel) Gelukkig overhoort de man voor het telefoongesprek dat in het Engels gaat en verteld me waar we zijn. En even later vraag ik hem of hij het wil zeggen wanneer we Tamale binnen rijden. Gelukkig doet hij dit, en iets voor 9 uur rijden we Tamale binnen. Abey en Omundi staan ons op te wachten bij het busstation. Voor de busdeur staan mensen te roepen: Taxi? En als we naar de auto van Omundi en de taxi lopen komen er mensen aan die ons de bagage uit de hand nemen en richting de taxi brengen. Ik verlies mijn tas met de laptop uit het oog maar gelukkig houdt Femke hem in de gaten. Ik zit bij Omundi in de auto en op de weg naar het huis zie ik overal tv’s die opnieuw de wedstrijd Nederland – Spanje uitzenden. Ik vraag aan hem hoe vaak ze de wedstrijd herhalen omdat ik Nederland niet nog een keer wil zien verliezen. Hij moet er om lachen en verteld dat ze goede wedstrijden wel vaker herhalen. Bij het internetcafé waar we even stoppen zit Anne op ons te wachten. Ik ben echt superblij dat zij hier is, het maakt het allemaal wat makkelijker, het wennen gaat wat sneller omdat er iemand is die je volledig kent. We rijden door naar het huis dat in de Vittin Residential Area ligt. De bewaker helpt ons met de spullen naar binnen te brengen, ik herken het huis van de foto’s van Anne en we krijgen een korte tour. Hier wel stromend water, de wc en 1 douche werken daarop, maar toch douche we met emmertjes water. Misschien dat ik mijn haar nog een keer was met de werkende douchekop omdat dat makkelijker is. Omundi en Abey blijven nog even en Omundi zet de tv aan en zapt naar.. jaah.. opnieuw de wedstrijd Nederland – Spanje, voor de 5e keer zie ik Nederland nu verliezen. Hij moet heel erg lachen als ik zeg dat ik dat echt niet nog een keer hoef te zien. Na iets te eten kletsen we nog wat en daarna gaan we richting bed (na de eerste emmertjes douche inclusief haren wassen), ik heb in de bus niet geslapen dus ik ben kapot.
De volgende morgen slapen we uit tot 11 uur, daarna een snel ontbijt met bruin brood (beetje zoet maar nog lang niet zo zoet als in Frankrijk), Nederlandse jam en Belgische chocoladepasta en thee allemaal hier uit de supermarkt. De warmte is best wel uit te houden. Buiten waait een zacht windje en binnen staan de ventilators aan het plafond te draaien. Om 12 uur moeten we bij het ICLI-kantoor bij het internetcafé zijn. Op de fiets zweet je je wel binnen de kortste keren kapot, het is ongeveer 10 minuutjes fietsen en bij het internetcafé halen we meteen heerlijk koel water. Daar krijgen we van Omundi uitleg over wat er allemaal gaat gebeuren (een verhaal dat ik hier niet zal vertellen, want dat horen jullie in de loop van alle blogs wel ;-) ). Daarna nemen Muftawa en Faruk ons mee naar de stad in één taxi, 4 meiden op de achterbank en 2 kerels op de bijrijderstoel. Ze nemen ons mee naar het busstation, laten het postkantoor zien, de grootste shopingmall van Tamale (ongeveer zo groot als een gemiddelde supermarkt waar je echt bijna alles kunt kopen aan producten, van gasstellen, tv’s tot schrijfmiddelen, tafels, tandpasta en bestek). Ze laten ons het zwembad zien waar we eventueel heen kunnen gaan en daarna gaan we naar Sparkles, de bar waar ik al zoveel van gehoord heb in de verhalen van Anne. De bar is gezellig en er zijn veel vrijwilligers (waarvoor het grootste deel Nederlanders). We bestellen eten, ik bestel pannenkoeken, ik heb het namelijk even gehad met rijst. Na het eten lopen we even over de toeristische markt waar je tassen, sieraden, trommels, houten beelden (ja pap en mam, daar komt er eentje van mee terug) en schilderijen (daar ga ik ook een hele mooie van uitzoeken). Vervolgens gaan we avondeten halen in de supermarkt waar je heel veel kunt krijgen dus met het eten gaat het helemaal goed komen. Daarna nog even langs het internetcafé even snel mijn mail checken en onze fietsen ophalen die we daar hebben laten staan omdat we altijd vanuit daar met de taxi naar het centrum gaan. S’avonds eten we spaghetti met tomatensaus en veel verse groente die we op de markt hebben gehaald bij vrouwen die Anne heel blij begroeten omdat ze weer eten kwam halen :). Na het eten valt het licht uit in de woonkamer en ook de tv doet het niet meer. Waarschijnlijk ligt het aan de lage stroomkracht op dat moment want de ventilators doen het wel en het licht in de andere kamers brand. Ik probeer nog met de Vodafone-‘dongel’ op internet te komen maar volgens mij heeft dat ding een hekel aan mij dus morgen maar weer een keer proberen. En als het niet werk dan ga ik Faruk maar eens vragen of hij naar mijn computer wil kijken. In zijn woorden: “het zal wel aan Vista liggen”. Hij studeert ICT dus misschien weet hij de oplossing.
Beste mensen, dit is een hele lange blog en ik hoop dat jullie hem helemaal hebben kunnen doorspitten. De volgende zullen waarschijnlijk niet meer zo lang worden (of wel), maar ik moet de kunst van het blog-schrijven nog even onder de knie krijgen.
Mijn Ghanese nummer is: +233276403298 voor diegene die me zo willen bereiken. Mailtjes zijn ook leuk, maar antwoord kan af en toe even duren!

Foto’s zijn hier te vinden: http://picasaweb.google.nl/107265285349143890865/ReisjeGhanaIn4Dagen#

Voor nu allemaal de lieve groetjes en tot de volgende blog!